TrefMij - elkaar treffen
16 March 2023
Ontluikende lente
22 January 2023
Leven in het moment
Hier en nu
De volgende zin schreef ik weliswaar zelf, maar het zou ook een citaat kunnen zijn:“Ons leven speelt zich af waar we op een gegeven moment zijn. Daar gebeurt het, want daar zijn we. Ons verleden is voorbij, onze toekomst is een mogelijkheid die aanstaande is. Dus leef hier en nu ……” Eenvoudig toch, maar hoe doe je dat dan?
02 November 2022
Zeg ja tegen nee zeggen

Hoe sterk moet je band met iemand zijn voordat het vanzelfsprekend is om op een verzoek van diegene onbezwaard “nee” te mogen zeggen en als je “nee” zelfs zonder motivatie wordt gerespecteerd?
Say yes to say no

How strong should your bond be with someone before it's natural to unencumbered say "no" to someone's request; and if your “no” is respected even without motivation?
21 October 2022
Verbinden in verloven
Heb ik Szilvia gevraagd ons te verloven? Ja, dat heb ik gedaan, omdat ik het zo graag wil. Toch weet ik dat dat niet door iedereen begrepen gaat worden, dus laat ik eens wat licht doen schijnen. Voor wie zich betrokken voelt…….
Herinneringen uit mijn levensverleden zijn soms globaal en
soms ook haarscherp. De meest heldere herinneringen zijn van de momenten waarop
zich belangrijke veranderingen in mijn leven voordeden.
Zo ging ik naar school en deed mijn, zoals gebruikelijk, uiterste
best. Toch bleef het onduidelijk wat ik nou eigenlijk echt wilde leren. Er was
een discrepantie tussen wat ik al wist en wat ik nog kon leren. Zo kan ik dat
nu zien, maar in die tijd was wat ik al wist voor mij moeilijk, zo niet
onmogelijk, over het voetlicht te brengen. Ik kon die kennis wel profileren in
woord en daad, maar het paste niet bij mijn jonge leeftijd en werd daarom meestal
afgedaan met: “Pubergedrag. Laat maar gaan, we kennen hem toch, het gaat wel
weer over.” Etcetera. Tja, wie kende mij toen en wat wist ik over mijzelf? Dat
mag ook best een raadsel blijven……
Zo werkte ik in mijn tiener jaren zo’n jaar of tien op een
manege. Die tiener jaren, die periode dat ons leven vormt. In al die jaren was
ik er elke zaterdag en zondag en zelfs ook vele doordeweekse avonden. Al die
tijd gaf ik mijn hulp zonder enige financiële vergoeding. Onnoemelijk veel tijd
stak ik er in en ik ervoer wat liefde en passie voor iets hebben is. Het geven
om niet. Dat beginsel ervoer ik niet in dat moment. Dat was er wel maar had
geen naamkaartje nodig. Zo was ik en zo ben ik nog steeds.
Ook leerde ik mijzelf gitaar spelen tot een extreem hoog
niveau. Bloed zweet en tranen. Doorgaan en opnieuw proberen. Nog een keer en
nog een keer. Nooit opgeven. Minstens tienduizend uur kostte het om dat niveau
van spelen te kunnen halen.
Weten dat wat niet kan nog nooit is gebeurd. Niet te
begrijpen volharding en liefde en passie blijven in mijn leven de hoofdrol
spelen. Als ik iets wil, dan gaat dat gebeuren. En dan maakt het niet meer uit
wat de risico’s zijn. In de verleiding het beoogde doel te bereiken, is alles
geoorloofd en zijn risico’s neembare obstakels.
In dit voorgaande lonkt met name het verlangen naar de
verbinding met mijzelf. Die verbinding is noodzakelijk om ook verbindingen aan
te gaan met iets of anderen.
Die bevlogenheid om iets te bereiken of juist te vermijden
is in mijn leven een kern begrip geworden. Het vechten voor idealen, het over
grenzen gaan om te komen waar ik wil zijn.
Mijn levensdroom was het zelf doen en alleen zijn in
vertrouwen in mijzelf. En is dat nog steeds zo? Ja de hang naar dat bijna
onbegrensde verlangen naar eigenheid en zelfbeschikking zal nooit verdwijnen. Dat
is wat ik ben en wie ik ben. Wel ontstaat er diep in mij het besef van
afhankelijkheid. De overtuiging dat het niet perse allemaal draait om wat ik
wil en kan. Ik besef meer en meer dat anderen betrokken willen en kunnen zijn
bij mij. En wat is dat een prachtig geschenk.
Dit besef bracht mij onder andere de overtuiging dat jij, mijn
liefste Szilvia, nooit meer uit mijn leven zal verdwijnen. Jij bent bij mij,
hoort bij mij en zal altijd bij mij zijn. Dat is onomkeerbaar, dat is zo intens
duidelijk.
Morgen vlieg ik naar Nederland. Wat nou als ik verongeluk?
Dan zouden dit toch mijn laatste en aller belangrijkste woorden ooit aan jou
zijn. Ik zou die woorden zo graag aan je willen uitspreken.
Nu is er weer een mega grote verandering in mijn leven. Ik
ben verloofd en ik wil dat zo graag. Mijn lieve eigen partner hebben gekozen,
daar voor staan en er in (blijven) geloven. Een verandering die ook blijvend en
haarscherp in mijn geheugen zal blijven. Ik vroeg jou, Szilvia, verloofd met
mij te willen zijn. Als een bevestiging dat wij samen één zijn en bij elkaar
horen. Ondanks onenigheden, verleidingen en wat dan ook, is de essentie dat wij
elkaar nooit meer zullen verlaten.
Mijn lieve, lieve Szilvia wees mij altijd trouw zoals ik jou
trouw wil zijn.
21 oktober 2022 13:33 (de trouwdag van mijn ouders)
23 July 2022
Nieuwe mensen ontmoeten
19 July 2022
Ontmoeting met Laura
Begin dit jaar 2022, het was geloof ik april, keerde ik weer eens terug uit Nederland. Het was al warm op Malta en ik liep op zijn Nederlands gekleed, dus te warm, door de gangen naar de aankomsthal van het vliegveld. Voor mij liep een vrouw die een telefoongesprek voerde en ik hoorde dat ze Nederlands sprak, en ik was merkbaar verrast door haar verschijning. Ik luisterde niet naar haar telefoongesprek, maar keek alleen naar haar. Zij liep voor mij uit, in dezelfde richting als waar ik heen moest en toch voelde het alsof ik haar achtervolgde. Ik besloot wat sneller te lopen om voor haar uit te gaan, maar juist toen ik praktisch naast haar liep, eindigde haar telefoongesprek. We keken naar elkaar en ik had in dat oogcontact één of twee seconden de tijd om te besluiten of ik haar zou aanspreken. In haar blik dacht ik te zien dat ook zij daar over dacht. Hoe dat voor haar voelde weet ik niet, maar mijn seconden bedenktijd tijdens ons oogcontact voelde veel langer.
“Hi,….. een Nederlander in Malta, dat kom ik niet zo vaak tegen…..”: zei ik ineens tegen haar. Ze reageerde spontaan, maar ik weet niet meer wat ze zei. Wel weet ik nog dat ons oogcontact gedurende mijn bedenkseconden en haar spontane reactie niet werd verbroken waardoor onze ontmoeting op dat moment er één leek te zijn van twee mensen die elkaar al kenden. Het voelde als iets vanzelfsprekends, en ook als iets magisch. Zo leek het bijvoorbeeld ook volstrekt logisch om bij ons afscheid haar voor te stellen om binnenkort eens ergens wat te gaan drinken, terwijl we elkaar voor het eerst zagen. We leken beiden erg open te staan voor een Nederlands onderonsje, want we wisselden direct onze namen en telefoonnummers uit.
Dit soort spontane acties loopt nogal eens op niets uit, maar Laura en ik hebben elkaar inmiddels al een paar keer ontmoet. We begonnen met dat terrasje, wat een gezellige ontmoeting was met verrassend veel openheid. Ook bezochten we samen de St Pauls catacomben van Rabat en reden op onze scooters naar een prachtige grot met daarin een
Maria beeld. Laura had een kaarsje meegenomen die ze daar brandend achterliet.
Bij Laura en mij is in onszelf iets geraakt dat ons begint te binden. Ik heb geen idee waar het ons heen leidt, of dat het ons juist afleidt van onze eigen wegen. Dat wij elkaar troffen bij het vliegveld heeft een betekenis en is zo bedoeld. Ik laat het ons daarom overkomen met mooie ontmoetingen, leuke dingen doen en vooral veel praten. Wij vinden de weg wel.
© TrefMij juli 2022 - Markant
31 May 2022
Geloof jij in toeval?

25 May 2022
Voltooid leven
24 May 2022
Zwerven
07 March 2022
Oorlogsvluchtelingen
01 February 2022
Alleen zijn als basis of als keuze
Ik kan heel goed alleen zijn
Mij, mijzelf en ik….. Hoe leuk is het om het in je eentje prima naar je zin te hebben? Ik heb altijd beweerd: “Ik kan heel goed alleen zijn, ik vind het heerlijk om alleen te zijn”. En dat was en is het grootste deel van de tijd ook waar.
Toch betekent dat niet dat ik altijd alleen WIL zijn, maar dat ik het wel KAN. Dus dan is samen zijn niet de noodzakelijke basis, maar een keuze als invulling van mijn bindingsangst bijvoorbeeld.