Ontluikende lente

In de winter wil ik niets meer willen,

Maar mag ik alles kunnen zijn.

Mag ik verwachtingen angstig stillen

Ook al voel ik toch die pijn.

In de winter mag ik ledigheid omarmen,

Aan niets hoef ik te voldoen.

Niets presteren is ook een charme

Als ik ‘t gretig toch wil doen.

In de winter herken ik mijn oude traan,

Waarvan ik de leerschool ben vergeten.

Wetend dat ‘t heden blijft bestaan,

Uit de toekomst en mijn verleden.

In de winter hoef ik niets te bewijzen

Te leven lijkt zonder doel.

Toch kan ik elk moment verrijzen,

Uit mijn winterse, koude stoel.

Want is dit hoe ik wil leven

Is dit wel wat ik wil?

Is dat een zinnig streven?

Ik weet het antwoord wel, ‘t is nog zo pril.

De winter doet mijn ik vervagen,

Muziek en tekst verstillen

Wat kan in mij nog leven blazen?

Het lentelicht zou ik wel willen.

In de winter voor mijn zwaktes bang,

Maar ook mijn kracht heb ik te vrezen,

Als ik huiverend naar uniek zijn verlang,

En om als kunstenaar te worden geprezen.

In de winter niets creëren noch iets delen.

Mijn creaties die verzanden,

Navelstaren zal mij niet helen,

Noch een koude stoel om op te stranden.

Dat laat ik niet gebeuren.

Ik zal schrijven en verzinnen

In alle geuren en in kleuren

Ik zal mijn creaties blijven minnen.

Tekst en klank als regenbogen.

Met mijn kop tot kunst verheven,

Muziek en zang en dialogen.

Ik wil weer spelen in mijn leven.

Lieve lente, ik wil met jou

Mijn winterslaap verdrijven.

Met jouw ontluikend licht, achter duister en berouw

De liefde voor wie me lief is beklijven.

Mijn leven als een opzienbarend schouwtoneel.

Waarin ik je weer wil treffen, ontmoeten en diep raken.

Kom dichterbij en vind alles wat ik met je deel

Lees mij, hoor mij, tref mij, wees mijn baken.

© Markant / TrefMij maart 2023

reageer op: info@trefmij.nl

Leven in het moment

Hier en nu

De volgende zin schreef ik weliswaar zelf, maar het zou ook een citaat kunnen zijn:

“Ons leven speelt zich af waar we op een gegeven moment zijn. Daar gebeurt het, want daar zijn we. Ons verleden is voorbij, onze toekomst is een mogelijkheid die aanstaande is. Dus leef hier en nu ……” Eenvoudig toch, maar hoe doe je dat dan? 

Zeg ja tegen nee zeggen

Read the English version

Hoe sterk moet je band met iemand zijn voordat het vanzelfsprekend is om op een verzoek van diegene onbezwaard “nee” te mogen zeggen en als je “nee” zelfs zonder motivatie wordt gerespecteerd?

Say yes to say no

Lees de Nederlandse versie

How strong should your bond be with someone before it's natural to unencumbered say "no" to someone's request; and if your “no” is respected even without motivation?

Verbinden in verloven

Heb ik Szilvia gevraagd ons te verloven? Ja, dat heb ik gedaan, omdat ik het zo graag wil. Toch weet ik dat dat niet door iedereen begrepen gaat worden, dus laat ik eens wat licht doen schijnen. Voor wie zich betrokken voelt…….

Herinneringen uit mijn levensverleden zijn soms globaal en soms ook haarscherp. De meest heldere herinneringen zijn van de momenten waarop zich belangrijke veranderingen in mijn leven voordeden.

Zo ging ik naar school en deed mijn, zoals gebruikelijk, uiterste best. Toch bleef het onduidelijk wat ik nou eigenlijk echt wilde leren. Er was een discrepantie tussen wat ik al wist en wat ik nog kon leren. Zo kan ik dat nu zien, maar in die tijd was wat ik al wist voor mij moeilijk, zo niet onmogelijk, over het voetlicht te brengen. Ik kon die kennis wel profileren in woord en daad, maar het paste niet bij mijn jonge leeftijd en werd daarom meestal afgedaan met: “Pubergedrag. Laat maar gaan, we kennen hem toch, het gaat wel weer over.” Etcetera. Tja, wie kende mij toen en wat wist ik over mijzelf? Dat mag ook best een raadsel blijven……

Zo werkte ik in mijn tiener jaren zo’n jaar of tien op een manege. Die tiener jaren, die periode dat ons leven vormt. In al die jaren was ik er elke zaterdag en zondag en zelfs ook vele doordeweekse avonden. Al die tijd gaf ik mijn hulp zonder enige financiële vergoeding. Onnoemelijk veel tijd stak ik er in en ik ervoer wat liefde en passie voor iets hebben is. Het geven om niet. Dat beginsel ervoer ik niet in dat moment. Dat was er wel maar had geen naamkaartje nodig. Zo was ik en zo ben ik nog steeds.  

Ook leerde ik mijzelf gitaar spelen tot een extreem hoog niveau. Bloed zweet en tranen. Doorgaan en opnieuw proberen. Nog een keer en nog een keer. Nooit opgeven. Minstens tienduizend uur kostte het om dat niveau van spelen te kunnen halen.

Weten dat wat niet kan nog nooit is gebeurd. Niet te begrijpen volharding en liefde en passie blijven in mijn leven de hoofdrol spelen. Als ik iets wil, dan gaat dat gebeuren. En dan maakt het niet meer uit wat de risico’s zijn. In de verleiding het beoogde doel te bereiken, is alles geoorloofd en zijn risico’s neembare obstakels.

In dit voorgaande lonkt met name het verlangen naar de verbinding met mijzelf. Die verbinding is noodzakelijk om ook verbindingen aan te gaan met iets of anderen.

Die bevlogenheid om iets te bereiken of juist te vermijden is in mijn leven een kern begrip geworden. Het vechten voor idealen, het over grenzen gaan om te komen waar ik wil zijn.

Mijn levensdroom was het zelf doen en alleen zijn in vertrouwen in mijzelf. En is dat nog steeds zo? Ja de hang naar dat bijna onbegrensde verlangen naar eigenheid en zelfbeschikking zal nooit verdwijnen. Dat is wat ik ben en wie ik ben. Wel ontstaat er diep in mij het besef van afhankelijkheid. De overtuiging dat het niet perse allemaal draait om wat ik wil en kan. Ik besef meer en meer dat anderen betrokken willen en kunnen zijn bij mij. En wat is dat een prachtig geschenk.

Dit besef bracht mij onder andere de overtuiging dat jij, mijn liefste Szilvia, nooit meer uit mijn leven zal verdwijnen. Jij bent bij mij, hoort bij mij en zal altijd bij mij zijn. Dat is onomkeerbaar, dat is zo intens duidelijk.

Morgen vlieg ik naar Nederland. Wat nou als ik verongeluk? Dan zouden dit toch mijn laatste en aller belangrijkste woorden ooit aan jou zijn. Ik zou die woorden zo graag aan je willen uitspreken.

Nu is er weer een mega grote verandering in mijn leven. Ik ben verloofd en ik wil dat zo graag. Mijn lieve eigen partner hebben gekozen, daar voor staan en er in (blijven) geloven. Een verandering die ook blijvend en haarscherp in mijn geheugen zal blijven. Ik vroeg jou, Szilvia, verloofd met mij te willen zijn. Als een bevestiging dat wij samen één zijn en bij elkaar horen. Ondanks onenigheden, verleidingen en wat dan ook, is de essentie dat wij elkaar nooit meer zullen verlaten.

Mijn lieve, lieve Szilvia wees mij altijd trouw zoals ik jou trouw wil zijn.

 

21 oktober 2022 13:33 (de trouwdag van mijn ouders) 

Nieuwe mensen ontmoeten

Vaida

Vandaag, 22 juli 2022 liep ik ene Vaida tegen het lijf bij de kiosk van Gnejna Bay. Het contact begon op het moment dat men in de kiosk aan mij vroeg of ik iets wilde bestellen. Het was niet mijn beurt, vond ik, en ik zei dat ik dacht dat het haar beurt was. Een korte blik en glimlach vielen mij ten deel.

Ontmoeting met Laura

Begin dit jaar 2022, het was geloof ik april, keerde ik weer eens terug uit Nederland. Het was al warm op Malta en ik liep op zijn Nederlands gekleed, dus te warm, door de gangen naar de aankomsthal van het vliegveld. Voor mij liep een vrouw die een telefoongesprek voerde en ik hoorde dat ze Nederlands sprak, en ik was merkbaar verrast door haar verschijning. Ik luisterde niet naar haar telefoongesprek, maar keek alleen naar haar. Zij liep voor mij uit, in dezelfde richting als waar ik heen moest en toch voelde het alsof ik haar achtervolgde. Ik besloot wat sneller te lopen om voor haar uit te gaan, maar juist toen ik praktisch naast haar liep, eindigde haar telefoongesprek. We keken naar elkaar en ik had in dat oogcontact één of twee seconden de tijd om te besluiten of ik haar zou aanspreken. In haar blik dacht ik te zien dat ook zij daar over dacht. Hoe dat voor haar voelde weet ik niet, maar mijn seconden bedenktijd tijdens ons oogcontact voelde veel langer.

“Hi,….. een Nederlander in Malta, dat kom ik niet zo vaak tegen…..”: zei ik ineens tegen haar. Ze reageerde spontaan, maar ik weet niet meer wat ze zei. Wel weet ik nog dat ons oogcontact gedurende mijn bedenkseconden en haar spontane reactie niet werd verbroken waardoor onze ontmoeting op dat moment er één leek te zijn van twee mensen die elkaar al kenden. Het voelde als iets vanzelfsprekends, en ook als iets magisch. Zo leek het bijvoorbeeld ook volstrekt logisch om bij ons afscheid haar voor te stellen om binnenkort eens ergens wat te gaan drinken, terwijl we elkaar voor het eerst zagen. We leken beiden erg open te staan voor een Nederlands onderonsje, want we wisselden direct onze namen en telefoonnummers uit.

Dit soort spontane acties loopt nogal eens op niets uit, maar Laura en ik hebben elkaar inmiddels al een paar keer ontmoet. We begonnen met dat terrasje, wat een gezellige ontmoeting was met verrassend veel openheid. Ook bezochten we samen de St Pauls catacomben van Rabat en reden op onze scooters naar een prachtige grot met daarin een

Maria beeld. Laura had een kaarsje meegenomen die ze daar brandend achterliet.

Bij Laura en mij is in onszelf iets geraakt dat ons begint te binden. Ik heb geen idee waar het ons heen leidt, of dat het ons juist afleidt van onze eigen wegen. Dat wij elkaar troffen bij het vliegveld heeft een betekenis en is zo bedoeld. Ik laat het ons daarom overkomen met mooie ontmoetingen, leuke dingen doen en vooral veel praten. Wij vinden de weg wel.

Wat bijzonder dat wij elkaar troffen. Dank je wel Laura voor onze bijzondere ontmoetingen.

© TrefMij juli 2022 - Markant

Geloof jij in toeval?

Reacties graag naar info@trefmij.nl

Geloof jij in toeval, of begrijp je dat dingen die gebeuren soms onwaarschijnlijk lijken, maar om een bepaalde reden gebeuren? Laat mij je vertellen wat mij recent is overkomen. Een aantal gebeurtenissen die zo toevallig is dat het niet meer geloofwaardig lijkt. Maar het is toch echt gebeurd en maakte me weer bewust van het feit dat toeval niet bestaat.

Voltooid leven

Dit is één van de momenten die me zal bijblijven! 9 mei 2022. 

De dag voor mijn verjaardag. Nu voel ik dit........

Als je moeder verlangt naar de dood, maar de moraal haar weg blokkeert

Zwerven

Uitzicht vanaf mijn penthouse terras in St. Pauls Bay

In 2017 vertrok ik naar Malta en ben daar gaan wonen in de plaats Bugibba. Samen met mijn vriendin Szilvia begonnen wij ons Bed & Breakfast.

Oorlogsvluchtelingen

Op diverse Griekse eilanden zitten al heel lang en nog steeds, veel oorlogsvluchtelingen die in Europa niet welkom zijn.

Uit de Oekraïne komen oorlogsvluchtelingen die wel welkom zijn in Europa.

Het lijkt toch nog steeds lastig om mensen gelijk te behandelen als ze er anders uit zien als jijzelf.

Ik steek binnenkort maar weer eens een kaarsje op voor alle oorlogsvluchtelingen.

© Markant / Mark de Breet - TrefMij maart 2022

Alleen zijn als basis of als keuze

Ik kan heel goed alleen zijn

Mij, mijzelf en ik….. Hoe leuk is het om het in je eentje prima naar je zin te hebben? Ik heb altijd beweerd: “Ik kan heel goed alleen zijn, ik vind het heerlijk om alleen te zijn”. En dat was en is het grootste deel van de tijd ook waar.

Toch betekent dat niet dat ik altijd alleen WIL zijn, maar dat ik het wel KAN. Dus dan is samen zijn niet de noodzakelijke basis, maar een keuze als invulling van mijn bindingsangst bijvoorbeeld.