Vrij en blij

Read English version

Fladderend ga ik door het leven. Zonder wezenlijk doel anders dan mij vrij en blij te voelen, zoals vogels en vlinders doen. Dat lukt mij het best door in het moment te zijn, en door te genieten van de kleinste dingen die vaak grootser zijn dan ze ogen. Onderweg op de scooter en stoppen om prachtige bloemen van dichtbij te bekijken. Op een strand door de branding lopen en het zand tussen m’n tenen door voelen glijden. Op een terrasje een praatje maken met een onbekende. Maar ook zittend op een steen, hoog boven een oneindig lijkende horizon van water, het volgende verhaal schrijven.

Dierenliefde

Het is weer eens flink warm op Malta, ik schat zo’n 33 graden. Ik zit in een parkje op een bank onder een dik bladerdek van bomen. Ik kom er regelmatig. In combinatie met de wind, is het een zalig plekje om door het heetst van de dag te komen. Ietsje verderop zit een hoogbejaarde man die, naar ik kan horen, een spelletje doet op zijn telefoon. Het stoort me niet, maar het valt me wel op, want het spelletjes geluid klinkt als zijnde voor hele jonge kinderen. Even later komt een ander hoogbejaarde man aangelopen. Hij draagt een kooitje met daarin een vogeltje. De heren kennen elkaar en gaan naast elkaar zitten met het vogeltje tussen hen in. De vogel eigenaar is trots op zijn speeltje. Dat zie je aan zijn ogen en hoor je in zijn intonatie waarmee hij de ander toespreekt. Heel kort zoekt hij met een glimlach oogcontact met mij. Ik heb het gevoel dat hij mij ook over zijn vogeltje wil vertellen en waarschijnlijk van mij wil horen dat het beestje prachtig fluit. Toegegeven, het diertje zet een flinke keel op. Toch laat ik mij niet verleiden tot een praatje. Doorgaans ben ik degene die contact zoekt, maar deze situatie is anders.

Het kooitje is twintig centimeter in het vierkant, met twee of drie centimeter extra ruimte in de diepte, omdat de spijltjes op een bakje staan. Het arme diertje past er maar net in. Dat beeld van die twee mannen die genieten van het gillende vogeltje – ja, het fluiten klinkt inmiddels als gegil – maakt mij verdrietig en boos. Inmiddels zijn nog drie andere mannen aangeschoven waardoor het lijkt alsof ik deel uitmaak van het groepje “vogelliefhebbers”. Ik sta daarom op en de mannen bedanken mij met wat vriendelijke knikjes voor mijn zitplaats.

Een klein stukje verderop is een leeg bankje, waar ik ga zitten. Ik begin te mijmeren, terwijl ik het gekeuvel van de mannen en het gegil van de vogel hoor. Het is een sinister beeld. Het steekt mij en ik vraag me af waarom ik niks heb gezegd. Ik weet dat het in de Maltese cultuur gaat om wie de beste fluiter heeft, maar waarom heb ik niet gevraagd waarom zij vogeltjes gevangen houden in zulke kleine kooitjes en of zij beseffen dat vogels, behalve de ruimte die de mens op aarde heeft, ook nog eens het hele luchtruim als leefruimte hebben? Is het ontnemen van al die ruimte dierenliefde en zo ja, waarom is het dan ook een gewoonte op Malta om vanuit speciaal gebouwde hinderlagen op vogeltjes te schieten met hagelpatronen, terwijl die gedode vogeltjes niet eens worden opgehaald, want het gaat alleen om het doodschieten? Ik heb het allemaal niet gevraagd. De mannen hebben het hoogste woord en het fluitertje blijft maar gillen om er bovenuit te komen.

Er is iets merkwaardigs aan de Maltesers en hun liefde voor dieren. Want behalve trots je fluiter laten zien en horen, of ze voor de kick dood te schieten, worden hier voor de talloze zwerfkatten hele dorpjes gebouwd van dozen en kratten, om te schuilen tegen de hitte en af

en toe een bui. Zelfs met dekentjes en ze krijgen ook dagelijks schoon water en kattenvoer. Diervriendelijk en zorgzaam, maar kennelijk wil men ze niet in huis, wat weer niet geldt voor de hondeneigenaren. De dames doen hun keffertjes liefst een jasje aan en ik zie ze ook met glinsterende edelstenen in de halsband. Dan nog een strikje in het haar en het zijn de prinsen en prinsesjes die volstrekt niet onder appel staan. En dan heb je ook nog de mannen met hun pitbull-achtige honden. Baasje en hond met dikke nekken. Ook deze honden staan matig tot slecht onder appel. Gelukkig zijn ze veelal gemuilkorfd.

De avond valt en dat gaat hier heel snel. Zo zit ik plots in het bijna donker te mijmeren. Nog steeds voel ik de sterke behoefte om op het groepje mannen af te stappen en hen deelgenoot te maken van mijn vragen en overwegingen. Is het lafheid, of uit respect voor hun cultuur, of is het misschien het gevoel van onmacht en dat het zinloos is om hen met mijn gevoelens te confronteren? Ik weet het niet en wil opstaan om naar huis te lopen, maar ineens krijg ik een ingeving. Ik wil naar het kooitje lopen en het vogeltje bevrijden. Het is haast dwangmatig. Nog net op tijd bedenk ik me, sta op en begin naar huis te lopen. Vriendelijk, maar vooral beleefd, groet ik het mannen groepje. Zij glimlachen terug.

Als mijn mijmeringen al wandelend bedaren, vraag ik me af als welk dier ik op Malta zou willen reïncarneren, een hond, een kat, of een vogel? De kat lijkt me wel wat. Vrij en blij dwaalt dat slimme, solitaire diertje door maar liefst 9 levens.



© Markant / TrefMij 2023-06