Ineens was er weer dat gevoel; opgesloten te zijn in een online bestaan. We communiceren met elkaar veelvuldig via sociale media. We ontmoeten elkaar in een kunstmatige, digitale omgeving en proberen elkaar met mooie plaatjes en mooie praatjes te laten zien en lezen hoe het met ons gaat. Ik vind de beelden die zodoende worden geschapen vaak erg rooskleurig, terwijl ik er zelfs soms aan mee doe. Ik heb eerlijk gezegd ook geen behoefte om bijvoorbeeld ruzies en tegenvallers op sociale media te delen. Het delen van gevoelige onderwerpen doe ik graag tijdens een daadwerkelijke ontmoeting. Zittend naast, of tegenover elkaar en vertellen hoe het echt met ons gaat terwijl we elkaar aankijken en elkaars lichaamstaal lezen. Het zijn voor mij juist die non verbale signalen die meer vertellen dan woorden. Het is de lichaamstaal, zoals de oogopslag, de bewegende of statische pupillen, huilen, of een traantje wegpinken, of een subtiel waarneembare kleur en structuur van de huid. Elke variant heeft een betekenis en daardoor kunnen we elkaar aanvoelen en bevragen, en de verbinding met elkaar aangaan. Die lichaamstaal laat niet digitaliseren, nee, ook niet met een cam.
Achter dat gevoel te zijn opgesloten in een online bestaan, ligt feitelijk mijn wens om vaker mensen daadwerkelijk te ontmoeten in plaats van contact hebben via de sociale media. Elkaar daadwerkelijk treffen; als in ontmoeten en (aan)raken. Het bestaan van voordat er “Sociale media” kwam, en die ons juist belangrijke sociale vaardigheden deed verleren, zoals een goed gesprek voeren en elkaar daarbij regelmatig aankijken, tijd voor elkaar hebben, aandachtig luisteren naar elkaar, geduldig en beleefd zijn, iemand laten uitpraten enzovoort. Mijn wens heb ik weliswaar al sinds jaren, maar voel dat die wens steeds sterker wordt. Ik heb een minimalistische levensstijl waardoor ik nauwelijks nog iets bezit. Dat is weliswaar een fantastisch gevoel, maar het wordt mij ook steeds duidelijker dat sociale vaardigheden ook kunnen minimaliseren, bij gebrek aan oefenen.
Wil ik daarom uitsluitend nog fysieke ontmoetingen en afstand doen van alle sociale media? Het idee van het volledig uitschakelen van mijn online bestaan kan mij doen huiveren en ontspannen tegelijkertijd. Huiveren omdat ik ook voordelen zie aan digitale communicatie en ontspannen omdat ik dan niet meer de druk hoef te ervaren van het mee doen aan publiceren en reageren op andermans publicaties. Hoe het ook zij, de daadwerkelijke ontmoetingen blijven voor mij het belangrijkste sociale bindmiddel.
Ook ervaar ik meer en meer dat het moeilijker is geworden om met bekenden af te spreken om elkaar te ontmoeten. Iedereen is zo druk en de spanningsboog voor een gespreksonderwerp wordt almaar kleiner. Elkaar ontmoeten kost veel meer tijd dan een gesprekje via sociale media. Een online chat duurt gemiddeld een paar minuten, soms zelfs minder dan een minuut. Maar als je elkaar wilt ontmoeten, spreek je eerst een moment af. Daarna ga je naar de ontmoetingsplaats en neem je de tijd om met elkaar iets te doen of ergens over te praten. Dat kan uren duren. Maar het kunnen ook kortstondige ontmoetingen zijn met een onbekende. Even praten over het leven. Ik vind dat heerlijk en begin mij te realiseren dat ik de daadwerkelijke ontmoetingen steeds meer mis. Heerlijk bomen met elkaar. Ik zoek verbinding met andere mensen door samen te komen met bekenden, en door onbekenden aan te spreken. Ik wil dan luisteren en praten over wat er in ons leeft. Facebook is begonnen als platform om verbindingen aan te gaan, maar dat is al lang niet meer het belangrijkste doel. Alles is gericht op zo veel mogelijk opvallen door content. De gebruikers zijn geworden tot product van de big tech bedrijven. Die verzamelen info over jou om je gericht advertenties te kunnen sturen.
Ik ervaar dat het veelvuldige gebruik van sociale media een slechte invloed heeft op onze sociale vaardigheden. Het individualiseert ons en we zijn minder geneigd om sterke, langdurige verbindingen met anderen aan te gaan. Daar komt nog bij dat het gebruik van sociale media zeer verslavend is. Het verbaast mij wel eens dat er geen regels zijn voor het gebruik van sociale media, met name voor de jeugd. Immers, onder de achttien jaar mogen we geen tabak en alchol kopen en geen grote aankopen doen zonder toestemming van onze ouders. Ook mogen we dan nog niet naar het casino. Maar we krijgen wel een telefoon als we een jaar of twaalf zijn en soms zelfs al eerder. Mijn indruk is dat de pubers niet goed leren om een gesprek te voeren, omdat het gros van de communicatie online plaatsvindt. Daar zit iets scheef, als je het mij vraagt.
Enfin, ik wil heel graag meer ontmoetingen met bekenden en onbekenden. Ik woon al bijna zes jaar op Malta en heb alleen mijn partner en één kennis die ik regelmatig ontmoet. Dat vind ik een magere score en ik ga er wat aan doen......... Wie wil mij helpen?
Achter dat gevoel te zijn opgesloten in een online bestaan, ligt feitelijk mijn wens om vaker mensen daadwerkelijk te ontmoeten in plaats van contact hebben via de sociale media. Elkaar daadwerkelijk treffen; als in ontmoeten en (aan)raken. Het bestaan van voordat er “Sociale media” kwam, en die ons juist belangrijke sociale vaardigheden deed verleren, zoals een goed gesprek voeren en elkaar daarbij regelmatig aankijken, tijd voor elkaar hebben, aandachtig luisteren naar elkaar, geduldig en beleefd zijn, iemand laten uitpraten enzovoort. Mijn wens heb ik weliswaar al sinds jaren, maar voel dat die wens steeds sterker wordt. Ik heb een minimalistische levensstijl waardoor ik nauwelijks nog iets bezit. Dat is weliswaar een fantastisch gevoel, maar het wordt mij ook steeds duidelijker dat sociale vaardigheden ook kunnen minimaliseren, bij gebrek aan oefenen.
Wil ik daarom uitsluitend nog fysieke ontmoetingen en afstand doen van alle sociale media? Het idee van het volledig uitschakelen van mijn online bestaan kan mij doen huiveren en ontspannen tegelijkertijd. Huiveren omdat ik ook voordelen zie aan digitale communicatie en ontspannen omdat ik dan niet meer de druk hoef te ervaren van het mee doen aan publiceren en reageren op andermans publicaties. Hoe het ook zij, de daadwerkelijke ontmoetingen blijven voor mij het belangrijkste sociale bindmiddel.
Offline bestaan
Het gebruik van sociale media verarmt mijn offline bestaan als mens. Ik ben de afgelopen jaren een groeiende terughoudendheid gaan ervaren, om mij te verbinden met andere mensen door middel van daadwerkelijke ontmoetingen, terwijl ik dat eerder in mijn leven zo graag en makkelijk deed. Nu vraag ik me af met wie ik mij wil verbinden en wie het interessant vindt om mij te ontmoeten. Was mijn verloving met Szilvia mede het gevolg van die terughoudendheid om mij met anderen te verbinden door middel van daadwerkelijke ontmoetingen? Dacht ik misschien dat als ik mij permanent zou verbinden met één persoon, ik dat niet ook nog eens zou hoeven te doen met meer personen? En waarom ging ik niet recent samen met een jonge Hongaarse man gitaarspelen en zingen in de bus? Ik kreeg de kans en ik voelde het verlangen. Vroeger was ik zondermeer gaan zingen en gitaar spelen. Toch deed ik nu geen poging. Wat een gemiste kans! Een week of wat geleden ontmoette ik een man in Valletta die op een stuk karton “HUG?” had geschreven. Hij deelde knuffels uit, aan iedereen die dat maar wilde. Wat een geweldig idee en waarom heb ik dat niet zelf bedacht en ben ik dat zelf ook niet gaan doen. Het past zo goed bij mij.Ook ervaar ik meer en meer dat het moeilijker is geworden om met bekenden af te spreken om elkaar te ontmoeten. Iedereen is zo druk en de spanningsboog voor een gespreksonderwerp wordt almaar kleiner. Elkaar ontmoeten kost veel meer tijd dan een gesprekje via sociale media. Een online chat duurt gemiddeld een paar minuten, soms zelfs minder dan een minuut. Maar als je elkaar wilt ontmoeten, spreek je eerst een moment af. Daarna ga je naar de ontmoetingsplaats en neem je de tijd om met elkaar iets te doen of ergens over te praten. Dat kan uren duren. Maar het kunnen ook kortstondige ontmoetingen zijn met een onbekende. Even praten over het leven. Ik vind dat heerlijk en begin mij te realiseren dat ik de daadwerkelijke ontmoetingen steeds meer mis. Heerlijk bomen met elkaar. Ik zoek verbinding met andere mensen door samen te komen met bekenden, en door onbekenden aan te spreken. Ik wil dan luisteren en praten over wat er in ons leeft. Facebook is begonnen als platform om verbindingen aan te gaan, maar dat is al lang niet meer het belangrijkste doel. Alles is gericht op zo veel mogelijk opvallen door content. De gebruikers zijn geworden tot product van de big tech bedrijven. Die verzamelen info over jou om je gericht advertenties te kunnen sturen.
Ik ervaar dat het veelvuldige gebruik van sociale media een slechte invloed heeft op onze sociale vaardigheden. Het individualiseert ons en we zijn minder geneigd om sterke, langdurige verbindingen met anderen aan te gaan. Daar komt nog bij dat het gebruik van sociale media zeer verslavend is. Het verbaast mij wel eens dat er geen regels zijn voor het gebruik van sociale media, met name voor de jeugd. Immers, onder de achttien jaar mogen we geen tabak en alchol kopen en geen grote aankopen doen zonder toestemming van onze ouders. Ook mogen we dan nog niet naar het casino. Maar we krijgen wel een telefoon als we een jaar of twaalf zijn en soms zelfs al eerder. Mijn indruk is dat de pubers niet goed leren om een gesprek te voeren, omdat het gros van de communicatie online plaatsvindt. Daar zit iets scheef, als je het mij vraagt.
Enfin, ik wil heel graag meer ontmoetingen met bekenden en onbekenden. Ik woon al bijna zes jaar op Malta en heb alleen mijn partner en één kennis die ik regelmatig ontmoet. Dat vind ik een magere score en ik ga er wat aan doen......... Wie wil mij helpen?
© Markant TrefMij / mei 2023
mail me om een afspraak te maken: www.info@trefmij.nl
No comments:
Post a Comment
COMMENTS TO: trefmij@gmail.com