Hoe sterk moet je band met iemand zijn voordat het vanzelfsprekend is om op een verzoek van diegene onbezwaard “nee” te mogen zeggen en als je “nee” zelfs zonder motivatie wordt gerespecteerd? Nee zeggen was in mijn leven beladen en vaak moeilijker dan ja zeggen. Recent heb ik ervaren dat er op dat gebied iets wezenlijks is veranderd, wat ik graag met mijn lezers deel.
In mijn jeugd
Als kind al, maar ook als adolescent, kon ik moeilijk nee zeggen als ik iets niet wilde doen wat anderen van mij verwachtten. Dat werd nog moeilijker als er gepaaid en verleid werd. Ik kreeg dan al gauw het gevoel dat ik het daarom toch maar voor diegene zou moeten overhebben.Mijn moeite hebben met nee zeggen ontaarde meer dan eens in opstandigheid en soms zelfs in onmachtige weerstand door agressie. Ik verharde en isoleerde mijzelf. Ik wilde of kon niet uitleggen waarom ik iets niet of wel wilde. Ik wist soms gewoon niet waarom en daar moest mijn omgeving dan maar mee leren leven, was kennelijk mijn opvatting toen. Ik voelde mij vaak onbegrepen en afgewezen. Dat was meer dan eens onterecht, maar ik kreeg het niet over het voetlicht.
Na mijn jeugd
Na mijn jeugdjaren verdween de agressie en werd de opstandigheid milder. Dat betekende niet dat ik daarom meer bereid was om ja te zeggen en ook niet of ik beter kon uitleggen waarom ik wel of niet mee wilde doen. Nee, de opstandigheid veranderde niet in de verbinding, maar juist in het afstand houden van anderen. Van het individu en van de groep. Zo werd ik steeds meer solitair.De momenten waarop ik in mijn jeugd mee wilde doen en ja kon zeggen, waren de momenten dat ik mij wèl wist te verbinden met anderen. Ik voelde mij dan betrokken en gewaardeerd. Dat gaf natuurlijk wel eens fricties. Ik voelde immers dat mensen zich afvroegen waarom ik nu wel zo aardig en betrokken was en anders zo niet meegaand. Voor mij voelde dat ook wel eens vreemd. Toch wilde, of kon ik het niet veranderen.
Ik leerde toen niet te motiveren waarom ik iets wel of niet wilde. Daarmee sloot ik mij af en isoleerde ik mijzelf van de anderen, terwijl ik toch ook zo graag gewaardeerd en aardig gevonden wilde worden. Dat leidde er zelfs vaak toe – met name bij grotere beslissingen - dat ik zonder een goede analyse van voor en tegens toch een keuze maakte. Dat was riskant en leidde wel eens tot ondoordachte keuzes, waarbij de keuze voor mijn huwelijk misschien wel het belangrijkste voorbeeld is. Ik overzag niet de consequenties ervan en wist toen niet of ik het wel echt wilde.
Dat patroon herhaalde zich in mijn leven. Naar mate ik ouder werd ging ik steeds meer dingen ondoordacht en tegen mijn zin voor anderen doen. Ook bleef ik dingen steeds langer tegen mijn zin doen. Ik denk dat ik dat deed omdat ik dan toch de waardering kreeg en mij aardig gevonden voelde.
In het nu
Zoals ik al benoemde is er nu iets wezenlijks veranderd. Dat heeft alles te maken met mijn leven op Malta met Szilvia. Wij hadden veel strijd over de meest basale onderwerpen. Vijf jaar lang een strijd die eigenlijk een verlangen bleek. Wij hadden elkaar misschien al wel tien keer moeten verlaten, waar wij het slechts een keer of vijf deden.Heeft dit iets te maken met “nee” te leren zeggen? Ja dat heeft er voor mij alles mee te maken. Door de groeiende krachtige verbinding met Szilvia ontstond vertrouwen in mijzelf. Door het verlangen naar elkaar, dat zich uitte in onze aanhoudende strijd, opende ik mijzelf meer en meer. Ik leerde mij beter uit te spreken, aan te geven wat ik wel en niet wilde en waarom. Van Szilvia ervoer ik een toenemend begrip en respect voor mijn opvattingen, overtuigingen en wensen etc. en dat versterkte weer het vertrouwen in mijzelf.
Zo vonden Szilvia en ik in liefde en met geduld de weg naar een krachtige verbinding. Dat leverde in mij een groot zelfvertrouwen op en dat was weer de sleutel om te leren onbezwaard nee te zeggen en wel tegen iedereen. Ik kan en durf nu scherp gemotiveerd aan te geven wat ik wel en niet wil. Ik ben niet meer bang voor veroordeling, afwijzing en verlating. Een zalig gevoel met een betekenis naar de toekomst! Wordt vervolgd……
P.s. Wat niet is veranderd is dat ik nog steeds het liefste “Ja” zeg op vriendelijke verzoeken.
© 2022-10 TrefMij / Markant
No comments:
Post a Comment
COMMENTS TO: trefmij@gmail.com