Verbinden in verloven

Heb ik Szilvia gevraagd ons te verloven? Ja, dat heb ik gedaan, omdat ik het zo graag wil. Toch weet ik dat dat niet door iedereen begrepen gaat worden, dus laat ik eens wat licht doen schijnen. Voor wie zich betrokken voelt…….

Herinneringen uit mijn levensverleden zijn soms globaal en soms ook haarscherp. De meest heldere herinneringen zijn van de momenten waarop zich belangrijke veranderingen in mijn leven voordeden.

Zo ging ik naar school en deed mijn, zoals gebruikelijk, uiterste best. Toch bleef het onduidelijk wat ik nou eigenlijk echt wilde leren. Er was een discrepantie tussen wat ik al wist en wat ik nog kon leren. Zo kan ik dat nu zien, maar in die tijd was wat ik al wist voor mij moeilijk, zo niet onmogelijk, over het voetlicht te brengen. Ik kon die kennis wel profileren in woord en daad, maar het paste niet bij mijn jonge leeftijd en werd daarom meestal afgedaan met: “Pubergedrag. Laat maar gaan, we kennen hem toch, het gaat wel weer over.” Etcetera. Tja, wie kende mij toen en wat wist ik over mijzelf? Dat mag ook best een raadsel blijven……

Zo werkte ik in mijn tiener jaren zo’n jaar of tien op een manege. Die tiener jaren, die periode dat ons leven vormt. In al die jaren was ik er elke zaterdag en zondag en zelfs ook vele doordeweekse avonden. Al die tijd gaf ik mijn hulp zonder enige financiële vergoeding. Onnoemelijk veel tijd stak ik er in en ik ervoer wat liefde en passie voor iets hebben is. Het geven om niet. Dat beginsel ervoer ik niet in dat moment. Dat was er wel maar had geen naamkaartje nodig. Zo was ik en zo ben ik nog steeds.  

Ook leerde ik mijzelf gitaar spelen tot een extreem hoog niveau. Bloed zweet en tranen. Doorgaan en opnieuw proberen. Nog een keer en nog een keer. Nooit opgeven. Minstens tienduizend uur kostte het om dat niveau van spelen te kunnen halen.

Weten dat wat niet kan nog nooit is gebeurd. Niet te begrijpen volharding en liefde en passie blijven in mijn leven de hoofdrol spelen. Als ik iets wil, dan gaat dat gebeuren. En dan maakt het niet meer uit wat de risico’s zijn. In de verleiding het beoogde doel te bereiken, is alles geoorloofd en zijn risico’s neembare obstakels.

In dit voorgaande lonkt met name het verlangen naar de verbinding met mijzelf. Die verbinding is noodzakelijk om ook verbindingen aan te gaan met iets of anderen.

Die bevlogenheid om iets te bereiken of juist te vermijden is in mijn leven een kern begrip geworden. Het vechten voor idealen, het over grenzen gaan om te komen waar ik wil zijn.

Mijn levensdroom was het zelf doen en alleen zijn in vertrouwen in mijzelf. En is dat nog steeds zo? Ja de hang naar dat bijna onbegrensde verlangen naar eigenheid en zelfbeschikking zal nooit verdwijnen. Dat is wat ik ben en wie ik ben. Wel ontstaat er diep in mij het besef van afhankelijkheid. De overtuiging dat het niet perse allemaal draait om wat ik wil en kan. Ik besef meer en meer dat anderen betrokken willen en kunnen zijn bij mij. En wat is dat een prachtig geschenk.

Dit besef bracht mij onder andere de overtuiging dat jij, mijn liefste Szilvia, nooit meer uit mijn leven zal verdwijnen. Jij bent bij mij, hoort bij mij en zal altijd bij mij zijn. Dat is onomkeerbaar, dat is zo intens duidelijk.

Morgen vlieg ik naar Nederland. Wat nou als ik verongeluk? Dan zouden dit toch mijn laatste en aller belangrijkste woorden ooit aan jou zijn. Ik zou die woorden zo graag aan je willen uitspreken.

Nu is er weer een mega grote verandering in mijn leven. Ik ben verloofd en ik wil dat zo graag. Mijn lieve eigen partner hebben gekozen, daar voor staan en er in (blijven) geloven. Een verandering die ook blijvend en haarscherp in mijn geheugen zal blijven. Ik vroeg jou, Szilvia, verloofd met mij te willen zijn. Als een bevestiging dat wij samen één zijn en bij elkaar horen. Ondanks onenigheden, verleidingen en wat dan ook, is de essentie dat wij elkaar nooit meer zullen verlaten.

Mijn lieve, lieve Szilvia wees mij altijd trouw zoals ik jou trouw wil zijn.

 

21 oktober 2022 13:33 (de trouwdag van mijn ouders)