Begin dit jaar 2022, het was geloof ik april, keerde ik weer eens terug uit Nederland. Het was al warm op Malta en ik liep op zijn Nederlands gekleed, dus te warm, door de gangen naar de aankomsthal van het vliegveld. Voor mij liep een vrouw die een telefoongesprek voerde en ik hoorde dat ze Nederlands sprak, en ik was merkbaar verrast door haar verschijning. Ik luisterde niet naar haar telefoongesprek, maar keek alleen naar haar. Zij liep voor mij uit, in dezelfde richting als waar ik heen moest en toch voelde het alsof ik haar achtervolgde. Ik besloot wat sneller te lopen om voor haar uit te gaan, maar juist toen ik praktisch naast haar liep, eindigde haar telefoongesprek. We keken naar elkaar en ik had in dat oogcontact één of twee seconden de tijd om te besluiten of ik haar zou aanspreken. In haar blik dacht ik te zien dat ook zij daar over dacht. Hoe dat voor haar voelde weet ik niet, maar mijn seconden bedenktijd tijdens ons oogcontact voelde veel langer.
“Hi,….. een Nederlander in Malta, dat kom ik niet zo vaak tegen…..”: zei ik ineens tegen haar. Ze reageerde spontaan, maar ik weet niet meer wat ze zei. Wel weet ik nog dat ons oogcontact gedurende mijn bedenkseconden en haar spontane reactie niet werd verbroken waardoor onze ontmoeting op dat moment er één leek te zijn van twee mensen die elkaar al kenden. Het voelde als iets vanzelfsprekends, en ook als iets magisch. Zo leek het bijvoorbeeld ook volstrekt logisch om bij ons afscheid haar voor te stellen om binnenkort eens ergens wat te gaan drinken, terwijl we elkaar voor het eerst zagen. We leken beiden erg open te staan voor een Nederlands onderonsje, want we wisselden direct onze namen en telefoonnummers uit.
Dit soort spontane acties loopt nogal eens op niets uit, maar Laura en ik hebben elkaar inmiddels al een paar keer ontmoet. We begonnen met dat terrasje, wat een gezellige ontmoeting was met verrassend veel openheid. Ook bezochten we samen de St Pauls catacomben van Rabat en reden op onze scooters naar een prachtige grot met daarin een
Maria beeld. Laura had een kaarsje meegenomen die ze daar brandend achterliet.
Bij Laura en mij is in onszelf iets geraakt dat ons begint te binden. Ik heb geen idee waar het ons heen leidt, of dat het ons juist afleidt van onze eigen wegen. Dat wij elkaar troffen bij het vliegveld heeft een betekenis en is zo bedoeld. Ik laat het ons daarom overkomen met mooie ontmoetingen, leuke dingen doen en vooral veel praten. Wij vinden de weg wel.
Wat bijzonder dat wij elkaar troffen. Dank je wel Laura voor onze bijzondere ontmoetingen.
© TrefMij juli 2022 - Markant
No comments:
Post a Comment
COMMENTS TO: trefmij@gmail.com