Alleen zijn als basis of als keuze

Ik kan heel goed alleen zijn

Mij, mijzelf en ik….. Hoe leuk is het om het in je eentje prima naar je zin te hebben? Ik heb altijd beweerd: “Ik kan heel goed alleen zijn, ik vind het heerlijk om alleen te zijn”. En dat was en is het grootste deel van de tijd ook waar.

Toch betekent dat niet dat ik altijd alleen WIL zijn, maar dat ik het wel KAN. Dus dan is samen zijn niet de noodzakelijke basis, maar een keuze als invulling van mijn bindingsangst bijvoorbeeld.

Vorig jaar november vertrok mijn lieve vriendin Szilvia naar Mexico. Zij beweert nog steeds dat ze deze maand (februari) weer terugkeert naar Malta, maar ik ben daar nooit zo zeker van geweest. De eerste periode na haar vertrek waren echt anders. Ik zat maar te zitten en wist niet wat ik zou gaan doen. Ik wilde zelf ook gaan reizen buiten Malta, maar stelde dat uit, omdat corona maatregelen ervoor zorgde dat al mijn vlucht- en andere reismogelijkheden waren gesloten. Dus daar zat ik dan, moederziel alleen en ik wist echt niet wat ik met mezelf aan moest.

Het remmende mechanisme

Tot er ergens eind december, of begin januari iets veranderde. Ik ontdekte een bepaald soort mechanisme. Deze ontdekking kwam plotseling en het werd er warm door in mij. Ik zag plotseling mijn intrinsieke waarde. Niet dat ik die al niet kende, maar ik zag nu dat ik die waarde al van jongs af aan stelselmatig heb ontkent. Het leek alsof ik plotseling inzag dat ik een uniek wezen ben die mag gaan en staan waar hij wil en ook dat ik inzag dat ik niet altijd koos voor wat ik zelf wilde. Ik besefte ineens dat ik al heel mijn leven van mijzelf verwacht mij aan te passen aan wat normaal gevonden wordt en aan te passen aan wat de anderen willen. Ik creëerde op die manier mijn comfortzone, want ik vind het kennelijk fijn om niet meer te hoeven na te denken over wat ik zelf belangrijk vind en wil, omdat ik dat misschien wel niet alleen durf te doen, of dat ik juist niet durf te kiezen om het samen met een ander te willen doen, omdat ik dan vrees mijn onafhankelijkheid te verliezen.

Dat mechanisme heeft mij geremd in mijn ontplooiing / ontwikkeling. Ook geeft dat mechanisme spanningen, omdat ik vaak iets anders kies dan wat ik eigenlijk zou willen doen en bovendien is mijn ervaring dat men mij in mijn omgeving de indruk geeft dat ik juist iemand ben die doet waar hij zin in heeft. En ik begrijp dat beeld, want na weer te lang te hebben gedaan wat anderen verwachten, breek ik dan uit dat verstikkende keurslijf door iets heel afwijkends te doen. Zodoende roep ik dat beeld dus zelf op, terwijl ik echter al veel te lang probeerde in het gareel te blijven lopen.

Naar de toekomst

In de weken nadat ik mijn remmende mechanisme ontdekte, wil ik het nu graag leren doorbreken. Ik zou het graag leren omdraaien. Mijn behoefte aan onafhankelijkheid moet juist mijn kracht zijn. Mijn uitdaging is daarom nu dingen alleen te doen, of samen met iemand anders zonder bang te zijn mijn onafhankelijkheid te verliezen. Dat zal nog wel een heel proces zijn, waarbij ik nog tegen lastige dingetjes zal oplopen. Een mooie opdracht voor dit toch al bijzondere jaar 2022. Wordt vervolgt.

En voor dit moment geniet ik er nog meer dan voorheen van, dat ik het nog steeds in m'n eentje prima naar m'n zin heb……

 

Mark de Breet / Markant / TrefMij februari 2022