Op die kille ochtend zocht ik even onderdak in een kerk waarvan de deuren wagenwijd open stonden. Dat is hier op Malta heel gewoon. Ik ging zitten en snoof de lucht van gedoofde wierookpotten op. Mijn gedachten dwaalde in mij af naar diepe dieptes. Laat mij die gedachten hier met jou delen.
Mijn gedachten
De mensheid is
permanent onderweg en ook ik dwaal ergens rond. Met strijders, en volgers. In
luchtkastelen en rubber bootjes. Tussen lotgenoten en tegenstanders. Samen met
bangeriken en helden. De meesten verdwaald door verlies aan vertrouwen.
Wie herkent nog onze weg? Wie kent
onze bestemming? Wie weet waar wij zullen belanden?
Wat ik op dit
moment – maart 2021 – zie en voel is het volgende. In één jaar tijd heeft een
meerderheid van alle mensen in de wereld hun individuele vrijheid en hun
zelfbeschikkingsrecht overgedragen aan de controle van overheden gesteund door
de media. Mijn uitdaging voor nu is te kunnen blijven leven in vrijheid en met
een individueel en ondubbelzinnig zelfbeschikkingsrecht.
Maar dat is niet
meer vanzelfsprekend, want in mijn optiek is het niet meer een privé kwestie
wat je als individu kiest in medisch ethische kwesties. Je bent weliswaar (tot
nu toe) vrij om je eigen keuzes te maken, maar jouw keuze mag je niet meer voor
je houden. Wij willen elkaars keuze weten, om te controleren of wij voor elkaar
zorgen. Wij verwachten daarbij wederkerigheid van elkaar. Jouw keuze mag dus
niet een privé zaak blijven. Jouw keuze moet je delen met de anderen. Denk aan donorcodicil
en het vaccinatiepaspoort.
Deze ontwikkeling
sluipt in samenlevingen over de hele wereld en woekert door. Onze angst voor de
dood, laat ons snakken naar controle over het leven. Deze hang naar controle
heeft inmiddels geleid tot gelegitimeerd afdwingen van solidariteit. Onze individuele
keuze is daardoor niet meer een vrije persoonlijke keuze, maar een op het
groepsbelang afgestemde aanvaardbare keuze.
Als wij niet leren aanvaarden dat de natuur sterker is dan wij mensen en wij door blijven gaan met het idee dat het leven maakbaar is en dat volledige veiligheid het hoogste goed is en dat die volledige veiligheid ook is te realiseren, zullen wij als wereldwijde samenleving steeds verder verdeeld raken met alle mogelijke consequenties die wij uit het verleden al kennen. Ik zie een verdeling in grofweg de volgende twee groepen.
- Diegenen die vasthouden aan controle, die streven naar absolute veiligheid en die geloven in de maakbaarheid van ons leven en die dit ook aan anderen willen opleggen.
- Diegenen die in staat zijn zich over te geven en de controle behoedzaam kunnen loslaten met behoud van onze oorspronkelijke individuele privacy en zelfbeschikking en die dat niet aan anderen willen opleggen.
Die tweedeling lijkt mij mogelijk een effect van een te
groot wordende mensheid (groep). Zeven miljard zielen is mogelijk onhoudbaar
als het gaat om ons individuele recht op privacy. Moeten wij onze solidariteit vanwege
de almaar groeiende groep mensen, belangrijker maken dan onze individuele recht
op privacy?
De aarde heeft wellicht voldoende fysieke bronnen om zelfs
nog meer dan de huidige omvang van de mensheid te herbergen. Het is een kwestie
van respect voor de natuur en eerlijk delen. Maar wellicht zijn wij momenteel
sociaal gezien in aantallen wel over de grenzen van het haalbare gegaan,
waardoor wij zo verdeeld raken.
Terug op mijn kerkbank
….. oops, daar ben ik
weer, terug uit de diepste krochten van mijn gedachten. Verwarrend gedachten en
misschien wel onzin. Bedenk dan dat ik slechts mijn gedachten wilde delen en niet
mijn menig wilde opdringen.
Ik wens mijn medemens een
waardig en vrij leven toe met hoop op wijsheid en bezinning. Deze momenten op
een harde kerkbank en in alle stilte, doen in mij vermoeden dat af en toe een
kaarsje opsteken in één van de protserige en daardoor ook weer prachtige kerken
hier, mogelijk meer doet dan een stem op 17 maart in Nederland. Of, ………?
Ach weet je, bij dat kaarsje
doe ik een schietgebedje en vraag ik of er alstublieft een moment mag komen dat
in elk geval mijn kinderen en kleinkinderen dit tij nog weten te keren.
© TrefMij maart 2021
No comments:
Post a Comment
COMMENTS TO: trefmij@gmail.com