Het verhaal
Dit is het verhaal over mijn leven met gitaar. Het gaat over waar en hoe de gitaar in mijn leven kwam.
Over liefde voor muziek, over passie, gedrevenheid en volharding. Maar ook over kwetsbaarheid en afstand doen. Gitaar is emotie, liefde, spanning, maar tevens strijd en verzoening.Mijn leven met gitaar. Gitaar is mijn leven.
Verder vertelt dit verhaal hoe één van mijn gitaren op een mysterieuze manier in mijn leven kwam en waarom zij bij mij zal blijven zolang als ik leef, ondanks dat zij nu elders verblijft en een andere bestemming heeft gekregen.
Waarom en hoe ik deze gitaar koos, hoe zij een groot
gedeelte van mijn leven bij mij was, waar zij nu verblijft en welke bestemming
zij heeft gekregen. Ik wil het heel graag vertellen.
Gitaar willen leren spelen
Omdat het over mijn leven met gitaar gaat, klinkt het vast raar,
of zeer wel mogelijk zelfs onbegrijpelijk, dat dit verhaal begint op een
manege.
Paardrijles
Het was 10 mei 1969. Die dag viel op een zaterdag en het was
mijn verjaardag. Ik werd elf jaar. Op die dag kreeg ik een bijzonder cadeau. Ik
mocht een paardrijles hebben. Het was een dure sport en eigenlijk te duur voor
ons gezin met een inkomen tegen modaal aan. Echter mijn vader werkte destijds
bij Philips Electro Logica en vanuit zijn personeelsvereniging, was er een
kortingscoupon beschikbaar gesteld, waardoor dit cadeau haalbaar was
geworden.
De manege waar ik deze paardrijles kreeg heette Finmarken en lag in Beekbergen. Er was een piste in plaats van de meer gangbare rechthoekige manegebak. Ik was ingedeeld op een pony. Een schimmeltje. Hij heette Cobus. Ik vond het een geweldige ervaring en was op slag verliefd. Tot eind zeventiger jaren zou ik actief blijven op die manege. Vooral in de verzorging van de paarden. Ik leerde namelijk al vrij snel dat dáár mijn hart lag. Meer dan bij het berijden van paarden. Ik wilde een exclusief en een intiem contact met het dier. Een ontmoeting, een samen zijn in gelijkwaardigheid. Het berijden van een paard voelde ongelijkwaardig. Ik wilde niet de baas zijn. Ik wilde harmonie en gelijkwaardigheid, zoals ik dat nog steeds wil. Met alle levende wezens.
“Botel”
Op die manege Finmarken bracht ik een groot gedeelte van
mijn jeugd door. Het lag in de uitgestrekte bossen van de Veluwe. Aangetrokken
door deze prachtige en rustige streek, kwamen elk jaar mensen naar die manege
om er een weekje te logeren in een kajuit. Finmarken was namelijk
oorspronkelijk de naam van een klein passagiersschip. Nadat dit schip was
afgeschreven en werd gesloopt, besloot men het gedeelte met huiskamer en
daarboven de kajuiten te behouden en te vervoeren naar de Veluwse bossen,
alwaar het jaren lang op de manege dienst heeft gedaan als overnachtingsplaats
voor de gasten. Het hoeft verder geen uitleg waarom deze accommodatie werd
gedoopt als “Botel”
Kampvuur
De gasten waren veelal kinderen uit het westen van Nederland
die een weekend of een weekje op de zogenaamde paardenkampen kwamen. Op de
laatste avond van zo’n paardenkamp was er een kampvuur bij het Botel. Bij dat
kampvuur werd dan gezongen en gitaar gespeeld.
Daar is het gebeurd! Ik werd bij zo’n kampvuur zo geraakt
door de gitaarmuziek, dat ik op dat moment besloot te willen leren gitaar
spelen. Daar en op dat moment veranderde de koers in mijn leven.
De jongen die gitaar speelde bij het kampvuur en mij inspireerde, was Guus Boudens. Met
hem deed ik ook jaren lang, elke zondagochtend de verzorging van de paarden. Hij heeft mij destijds de basis akkoorden op gitaar leren spelen. En het aller belangrijkste; hij leerde mij het muziekstuk dat hij tijdens een kampvuur speelde en dat ik perse ook wilde leren spelen. Daar had ik mijn zinnen op gezet. Ik dacht in die tijd: “Als ik alleen al dat stuk zou kunnen leren spelen!” En dat stuk heb ik leren spelen. Het is een Spaanse Romance. Een anoniem stuk en ik ken niet iemand die het niet herkent als men het hoort.Studeren
In het begin leende ik een gitaar van Guus en ging ik vol
aan het studeren. In het begin concentreerde ik mij uitsluitend op het leren
van akkoorden en het leren spelen van de Spaanse Romance. Guus hielp mij ook
met het studeren! Ik leerde dit stuk in drie a vier weken, met dag in dag uit
uren oefenen.
Ik ging door met studeren en leerde ook andere stukken van
vergelijkbare moeilijkheidsgraad. Ook liedjes leerde ik en mijn eerste eigen
creaties ontstonden.
Daarna begon ik geïnteresseerd te raken in de moeilijkere stukken. Ik leerde stukken zoals:
- Preludium BWV 999, J.S. Bach
- Bourrée BWV 996, J.S Bach
- Asturias, Isaac Albeniz
- Remores de la caleta, Isaac Albeniz
- Recuerdos de la Alhambra, Isaac Albeniz
- Choros no. 1, Heitor Villa-Lobos
Ik leerde het allemaal spelen en nog meer. Maar hoe deed ik
dat? Ik kon geen muziek a vue lezen en kan dat nog steeds niet. Ik kan
muziekschrift wel ontcijferen. Het was dan ook een hele toer om dat soort
moeilijke stukken onder de knie te krijgen en het uit het hoofd te leren
spelen. Het was namelijk óf muziek leren lezen, óf uit het hoofd spelen……….. Ik
leerde het stapje voor stapje uit mijn hoofd, door het te ontcijferen en te
luisteren. Dat ging als volgt.
Het oefenen ging door van de bladmuziek te ontcijferen en door
te luisteren naar een langspeelplaat. Zo’n oude zwarte van vinyl. Die draaide
ik op een platenspeler met een arm en een naald. Ik verzette dus steeds dat
armpje en probeerde het in de juiste groef te plaatsen. Kijken naar de
bladmuziek en dan luisteren en nog eens luisteren. En vooral herhalen, herhalen
en nog eens herhalen. Het was dus vooral luisteren, heel goed luisteren. Zoals
de schilder goed en gedetailleerd moet kijken, moet de muzikant zeer gedetailleerd
luisteren.
Het studeren kostte tijd, heel veel tijd. Ik studeerde
minimaal drie a vier uur per dag, maar zeer regelmatig ook acht tot tien uur. Ook
kostte het studeren pijn. Letterlijke pijn. Ik heb pleisters op mijn
vingertoppen geplakt, omdat ze bloedde. De huid was daar gescheurd door het
indrukken van de snaren. De snaren sneden door de huid. Er was simpelweg geen
compromis. Ik wilde gitaar leren spelen en zette er alles voor aan de kant.
Op vakantie met het gezin
In die jaren van studeren op mijn gitaar ging ik mee op
vakantie. Wij reisden met het hele gezin naar het buitenland. Italië en
Oostenrijk waren favoriet. Een gezin met twee volwassenen en drie kinderen in
een kleine auto helemaal naar Oostenrijk.
Een Fiat 128 was dan echt wel vol en niet in de laatste plaats omdat
mijn gitaar ook ingeladen was, want er moest uiteraard gestudeerd worden……
Mijn broer weet zich nog te herinneren dat hij met een
oorontsteking op bed lag ergens in Voralberg in Oostenrijk en dat ik aan het
studeren was om Asturias te leren spelen. Zijn aanwezigheid op die plek komt
nog steeds uit zijn geheugen naar boven als hij dat muziekstuk hoort. Ik herhaalde
vaak en bijna oneindig lang bepaalde loopjes en bepaalde technieken. Dat moet
voor degene die daar bij zit vreselijk zijn, lijkt mij. En al helemaal als je
een oorontsteking hebt. Maar ik vermoed dat ik daar destijds door mijn
studiedrift geen boodschap aan had (sorry Jan).
Bij nacht en ontij
Ook speelde ik in de nacht. Sliep maar drie of vier uurtjes.
Dat was altijd al zo en nog steeds zo. Maar op dat moment viel het op en was
het plotseling een dingetje. Ik speelde bij nacht en bij ontij en mijn schoolprestaties
leden daar volgens mijn ouders onder. Alsof ik betere schoolprestatie zou
hebben gehaald als ik geen gitaar speelde. Maar goed, studeren op gitaar werd
op een gegeven moment aan banden gelegd.
Ik heb mij daar enorm tegen verzet. Ik wilde gitaar leren
spelen en haalde ook nog eens de schoolprestaties die voldoende waren. Vijfjes
en zesjes weliswaar, maar het was genoeg volgens mij.
Het uitnutten van talenten is vandaag aan de dag nog steeds
ondergeschikt aan het halen van zo hoog mogelijke schoolprestaties. Dat blijft
mij verbazen.
Steun van mijn ouders
Van mijn ouders kreeg ik toch ook wel een soort support. Zij
hielpen met sparen voor een gitaar. Ook mocht ik naar gitaarles, maar leerde
daar nauwelijks iets. Al na korte tijd speelde ik stukken die mijn
gitaarlerares niet beheerste. Ik ben er van overtuigd dat men oprecht
geprobeerd heeft mij te helpen. Pas veel later besefte ik waar het aan ontbrak.
Mijn ouders hielpen wel met sparen, maar zij stimuleerde mij niet. Mijn ouders
legde het studeren juist aan banden. Er werd geen ruimte gecreëerd, de focus
lag op mijn schoolprestaties.
Mijn gitaren door de tijd
Studeren op gitaar
Het studeren op gitaar werd steeds belangrijker voor mij. Ik
ontwikkelde mijn techniek in hoog tempo. De stukken die ik leerde spelen werden
allengs moeilijker. Het was daarom ook logisch dat ik heel graag op goede
gitaren wilde spelen. Ik heb daarom diverse malen gekozen voor een andere en/of
extra gitaar.
Al hoewel ik mij niet meer in detail kan herinneren hoe dat
proces precies verliep, denk ik dat het kiezen van mijn gitaren ongeveer als
volgt zal zijn gegaan.
Eerste studiegitaar (± 1970)
Mijn eerste studie gitaar was de gitaar die ik van Guus
mocht lenen. Ik denk dat mijn ouders in die tijd die gitaar van hem hadden
overgenomen, zodat ik mijn eigen studie gitaar had.
Nadat ik enkele jaren had gespeeld op de studiegitaar van
Guus, werd het tijd om mijn eigen gitaar te vinden. Ik studeerde hard en
intensief en ontwikkelde mij zo sterk, dat het alleszins redelijk leek dat ik
een zelf uitgekozen gitaar wilde hebben van een betere kwaliteit.
Eerste kwaliteitsgitaar (± 1974)
Zoals ik al noemde, hielpen mijn ouders mij met het sparen
voor een eigen gitaar. Ik weet niet meer of mijn ouders hebben meebetaald, maar
ik denk wel dat zij dat deden. Zij waren helaas geen gitaar kenners en ik ging
daarom - toen ik ongeveer zestien of zeventien jaar was - alleen op pad om mijn
eerste kwaliteitsgitaar te vinden.
Ik ging naar diverse winkels en speelde er op tientallen
gitaren. Het was moeilijk om een keuze te maken. Niet alleen omdat ik echt niet
kon beslissen welke van de gitaren het mooiste klonk en het lekkerste speelde.
Nee, ik vond het ook moeilijk om een besluit te nemen, omdat ik het zo leuk
vond om naar gitaarwinkels te gaan en daar te zitten spelen en beluisterd te
worden door de mensen die in de winkel aanwezig waren. Daar kon ik een beetje
rommelen en hoefde niet alles perfect te zijn.
Uiteindelijk kocht ik mijn eerste kwaliteitsgitaar met
toestemming van mijn ouders. Op dat instrument heb ik een aantal jaren gespeeld
en gestudeerd.
Vakantie gitaar (zomer 1978 - 2017)
In 1978 ging ik met mijn vriend Guus van de manege, op
vakantie naar Engeland. Ons plan was om liftend door zuid Engeland te gaan
trekken. Rug- en slaapzak mee en zo min mogelijk te dragen dacht ik. Dus nam ik
geen gitaar mee. Dat leek mij handig. Maar hoe anders bleek dat te zijn.
Guus had zijn gitaar wel meegenomen. Die stal ik meer dan
eens van hem….., want het ontberen van een gitaar bleek voor mij al na één dag
ondragelijk. Eén van de eerste dagen in Engeland begon ik daarom te zoeken naar
een gitaarwinkel. Binnen één of twee dagen had ik een keuze gemaakt en kocht
een country and western gitaar. Een instrument met stalen snaren. Tot op heden
had ik alleen nog maar op gitaren gespeeld met nylon snaren en ik weet niet
meer waarom ik op dat moment besloot een instrument met stalen snaren te kopen.
Maar goed, ik deed het en ik was er op dat moment blij mee. Ik had weer een
eigen gitaar en kon spelen wanneer ik maar wilde.
Ik speelde op mijn nieuwe instrument als ware het mijn lust
en mij leven. Echter, meer dan eens kwam het voor dat ik in plaats van op mijn
nieuwe gitaar met stalen snaren, toch weer voor de gitaar met nylon snaren koos
die Guus had meegenomen. Alhoewel ik het mij niet kan herinneren, kan ik mij
voorstellen dat ik Guus zo nu en dan niet blij maakte door steeds speeltijd op
zijn gitaar met nylon snaren te “stelen”.
Zo ook die keer dat Guus en ik op een treinstation in Londen
aan het wachten waren op de trein naar het zuiden. Ik denk dat het treinstation
Paddington heette. Guus en ik wilde immers naar Plymouth reizen. Wij wilde naar
het zuiden. De treinen in Engeland waren in die tijd zelden op tijd. Maar het
wachten op een trein gaf ook ruimte-tijd. Niet gehaast zijn om op tijd te zijn.
Gewoon altijd te laat, of te vroeg. Wachten dus. En in die wachttijd kon ik
gitaar spelen. Ik zat daar op de grond met de gitaar van Guus met nylon snaren.
Mijn gedachten volledig in het spel en het geluid. Ik oefende diverse stukken,
waaronder de moeilijkste. En ook zong ik bekende liedjes. Hoe lang het heeft
geduurd weet ik niet meer. Vanuit mijn herinnering leek het oneindig lang.
Ik herinner mij wel goed het gevoel dat dit moment in mij
naar boven bracht. Ik schaamde mij, omdat ik aan het oefenen was en fouten had
gemaakt. Ik speelde stukken ook half, omdat ik plotseling aan een ander stuk
dacht en dat even wilde oefenen. Ik deed maar wat en had geen idee dat mensen
stonden te luisteren en kijken. Maar de toeschouwers genoten er kennelijk van,
want ik kreeg een groot applaus. Sommigen mensen hadden zelfs al muntjes en
biljetten op mijn gitaarhoes gegooid. Het was allemaal langs mij heen gegaan.
Ik heb geleerd dat juist dit fenomeen mij nooit echt op de
bühne heeft gebracht. Faal angst en perfectionisme blijven de killers.
Gitaar Admira Elvira (± 1983 - ±
2016)
Mijn eerste kwaliteitsgitaar was een goed instrument, maar
ik wilde op den duur een betere kwaliteitsgitaar. Het zal in het begin van mijn
twintiger jaren zijn geweest. Ik woonde inmiddels in Den Haag waar ik mijn
eerste baantje bij Nationale-Nederlanden had gevonden, toen ik wederom op zoek
ging naar een gitaar. In Den Haag vond ik een gitaarwinkel. De naam van die
winkel was Gerritsen. Zij waren gevestigd aan de Jan Hendrikstraat, of aan de
Torenstraat. Ik weet het niet meer precies.
Uiteindelijk kocht ik daar een Spaanse gitaar. Zij kwam uit
een gebied dat Zarautz Gipuzkoa heet en dat ligt in het noorden van Spanje, in
Baskenland. De gitaar kreeg de naam Admira Elvira, wat bewondering voor Elvira
betekent. De anekdote luidde dat de bouwer van de gitaar haar had vernoemd naar
zijn vriendinnetje Elvira.
Ik heb Admira Elvira uiteindelijk aan mijn dochter Milène gegeven.
Milène haar tweede naam was immers Elvira en zij was daarmee vernoemd naar deze
gitaar. Ik heb op Admira Elvira toch zo’n twintig jaar met overgave gespeeld.
Zij heeft mij ontzettend veel genoegen gegeven en onzegbaar veel geleerd.
Omdat Admira Elvira na verloop van tijd wat kleine
tekortkomingen kreeg, had ik inmiddels al enige tijd ook een andere gitaar. Dit
was de Spaanse gitaar van mijn broer Jan.
Gitaar van mijn broer Jan (2004 – tot heden)
Mijn broer Jan besloot naar Amerika te emigreren en heeft
dat daadwerkelijk gedaan eind 2004. Ik kan mij nog goed herinneren dat hij mij
zijn gitaar gaf. “Je speelt toch ook beter dan ik”: zei hij er nog bij. Iets
waar ik het nog steeds volstrekt niet eens mee ben!
Nee, er was simpelweg geen plek meer om de gitaar mee op
reis te nemen. Een fantastische gift. Een Yamaha CG-171SF. Ik heb er ontelbare
uren op gespeeld en speel er nu nog op. Het is en blijft een fantastisch
instrument.
Een bijzondere gitaar (± 2005 - ∞ )
Al de gitaren die ik hiervoor noemde heb ik als bijzonder
ervaren. Toch zou er uiteindelijk nog een gitaar op mijn pad komen die op een
hele andere manier een bijzondere gitaar is. Niet alleen bijzonder als
instrument, maar zeker ook vanwege de manier waarop zij in mijn leven kwam en van
mij zal blijven zolang als ik leef.
Dit bijzondere verhaal wil ik hier graag vertellen. Het
begint met een gift.
Een mysterieuze gift
Mijn situatie van toen
Tijdens de eerste jaren van de 21ste eeuw waren
er grote gebeurtenissen. De moord op Pim Fortuyn en op Theo van Gogh. De aanval
op de twin towers in New York. De grootste tsunami ooit op een Tweede Kerstdag.
Maar ook in mijn persoonlijke leven, kwamen grote veranderingen. Ik werd
ontslagen waaruit vervolgens mijn definitieve scheiding voortvloeide. Deze
gebeurtenissen kwamen dus nagenoeg gelijktijdig en veroorzaakte een wervelende
turbulentie in mijn leven. Alles veranderde hierdoor. De drie fundamenten onder
ieders bestaan, huwelijk, baan en huis, vielen voor mij bijna gelijktijdig weg.
Het verleden vervaagde, de toekomst werd nog onzekerder.
Dit was de aanleiding tot mijn grote beslissing. Ik besloot
namelijk om naar België te vertrekken om daar een hotel te gaan helpen
opzetten. Daar kon ik in het moment leven. Wervelende jaren, vol kansen en vol
belevenissen. Die situatie van toen in België is een verhaal op zichzelf. Met
veel muziek, optredens, liefdes, strijd en alles wat op een mens zijn pad komt
als hij zich overgeeft aan de waan van het moment. Ik wil dat verhaal ooit nog
eens apart vertellen.
Maar er gebeurde nog iets anders in die periode. Iets
bijzonders waar bijna niemand iets van wist en zelfs tot op heden weten slechts
enkele mensen het.
Mijn tante Thea
Laat ik bij het begin beginnen. Ik had een tante die Thea
heette. Zij was de zus van mijn moeder en zij overleed ergens in de tachtiger
jaren van de vorige eeuw. Er was altijd een bijzondere band met deze tante op
het moment dat wij elkaar ontmoette op verjaardagen en andere familie
gebeurtenissen.
Tante Thea was vrijgezel en leefde een groot gedeelte van
haar leven samen met haar vriendin Leonie. Zij overleed nog niet zo heel lang
geleden. Ook met Leonie had ik tijdens ontmoetingen een bijzondere klik. Net
als die ik bij ontmoetingen met tante Thea voelde.
De uitnodiging
Tijdens één van de familie gebeurtenissen, ergens in die
eerste jaren van deze eeuw, sprak Leonie mij aan en vroeg mij waarom ik,
ondanks haar diverse verzoeken, nog steeds niet naar haar toe was gekomen. Zij
voegde er nog aan toe dat ze hoopte het niet nogmaals aan mij te hoeven vragen.
Ik was volledig verrast en verbaasd. Ik hoorde haar verzoek voor het eerst. Ik
verontschuldigde mij en beloofde nu zeer binnenkort naar haar toe te komen.
Uiteraard probeerde ik op dat moment er achter te komen waarom zij dat had
gevraagd, maar Leonie wilde daar toen niets over zeggen. Mij stond dus niets
anders te doen dan zo snel mogelijk naar haar toe te gaan.
De ontmoeting
Samen met mijn toenmalige vriendin Louise ben ik kort erop
naar Leusden gereisd, waar Leonie woonde. Het was een bijzondere ontmoeting. Ik
vertelde Leonie opnieuw dat ik mij niet kon herinneren dat zij mij al meermalen
had gevraagd naar haar toe te komen. Zij hield vol het al reeds twee keer aan
mij gevraagd te hebben. Momenteel herinner ik mij niet meer of zij mij
daadwerkelijk vertelde bij welke gelegenheden zij mij reeds eerder vroeg naar
haar toe te komen. Dit zal hoogstwaarschijnlijk altijd een raadsel blijven,
zoals ook de gehele gebeurtenis voor mij raadselachtig blijft.
Maar goed, na een kopje koffie of thee, begon Leonie over de
reden van deze ontmoeting. Zij begon te vertellen over haar leven samen met
mijn tante Thea. Leonie en Thea hadden kennelijk een hechte band en beiden
hadden een bepaald zwak voor mij. En om die reden, vervolgde Leonie, wilde zij
nu een gebaar naar mij maken namens haarzelf en tante Thea. Leonie haalde uit
een bureaula een enveloppe en legde die voor mij neer op de salontafel.
“Dit is voor jou Mark, van tante Thea en van mij.”: zei ze
kort en duidelijk. Leonie voegde er nog het volgende aan toe. Doe iets dat je
gelukkig maakt. Maak een keuze die jou helpt bij het ontwikkelen van je talenten.
Dat waren weinig woorden, maar wel woorden die een enorme lading in zich
herbergde en die ik niet zal vergeten.
Ik zie nog die enveloppe op de salontafel liggen. Naast mijn
inmiddels lege koffiekopje. Ik heb die enveloppe toen gepakt. Mijn naam stond
er op. Ik zal naar Louise hebben gekeken en naar Leonie. Ik weet niet meer
precies wat er gebeurde en wat er allemaal door mijn heen ging. Het zal best
wat tijd hebben gekost. Tijd waarin niets gebeurde en tijd waarin er stilte
heerste. Ik zat daar waarschijnlijk roerloos met een enveloppe in mijn hand
waar mijn naam op stond. Het was een vrij zware enveloppe. Ik voelde fysiek en
mentaal dat er waarschijnlijk geld in die enveloppe zat. Het gewicht gaf mij de
indruk dat het hier om veel geld ging. Dat moment zie ik nog in mijn
herinneringen.
Na enige tijd begon ik de enveloppe open te maken. Ik scheurde
haar open. Met mijn duim en wijsvinger greep ik in de enveloppe en haalde de
inhoud naar buiten. In mijn vingers had ik bankbiljetten. Veel bankbiljetten.
Het was een dik pak en ik zag dat het alleen biljetten van € 50 waren. Ik weet
niet meer of ik het op dat moment precies heb geteld. Ik denk dat het destijds
het beste voelde om dankbaarheid te tonen, in plaats van het geld te gaan
tellen. Alsof ik moest controleren of het wel klopte. Hoeveel geld het was deed
op dat moment volstrekt niet ter zake, zoals het nog steeds niet belangrijk is.
In het moment dat hierop volgde moet mijn verbazing en
onbegrip uit mijn non verbale communicatie hebben geknald. En alsof deze
sensatie nog niet genoeg was, voegde Leonie er nog iets toe dat de gehele
situatie nog mysterieuzer maakte dan het in mijn ogen al was. Leonie vroeg mij
toen namelijk niet met anderen te spreken over deze gift.
De zin van “Het geheim”
“Waarom wilde Leonie dat het een geheim zou blijven?”: vroeg ik mij toen direct al af en ik vraag mij dat nog steeds af. Ik kan liegen als het moet en ik kan ook niet open zijn als dat mij verstandig lijkt, maar toch is het niet mijn sterkste kant om een geheim langdurig, laat staan voor altijd met mij mee te dragen. Het is nu ongeveer twintig jaar geleden en ik ben mij in al die jaren vragen blijven stellen, waarop ik de antwoorden alleen kan gissen. De twee oudste vragen waren de volgende.
- Was het geld dat ik kreeg werkelijk ook van tante Thea? Zij overleed immers al ongeveer tien a vijftien jaar eerder dan het moment waarop ik de gift kreeg.
- Was ik de enige niet zijnde een erfgenaam, die een gift kreeg op deze geheimzinnig manier?
De betekenis van de antwoorden op
deze twee vragen vervaagt. Het doet na al die jaren voor mij niet meer ter
zake. De betekenis voelt voor mij als verjaard.
Toch blijft er voor mij wel één
andere relevante vraag over en die vraag luidt: “Moet ik, of beter, wil ik deze
gebeurtenis wel geheim houden en zo ja hoe lang?” Deze vraag begon zich meer en
meer op te dringen nadat Leonie was overleden. Jaren lang hield ik er mijn mond
over. Ik droeg het als een geheim met mij mee. Maar nu wil ik dat niet meer. Na
al die jaren zwijgen gaat het allang niet meer om de mysterieuze gift. Nee, het
gaat over mijn leven met een gitaar. Die gift en die gitaar zijn met elkaar
verbonden en ik zie geen reden meer om te zwijgen.
Nu de zin van de geheimhouding
voor mij verloren is gegaan, wil ik mijn hart luchten. Nu ik het aan iedereen
vertel, krijgt de betekenis van de gebeurtenis weer waarde voor mij. Waarde die
ik nooit eerder heb kunnen uitdrukken. Die waarde deel ik nu hier met iedereen
die het wil weten en het doet mij goed.
Een gift te besteden
Gelukkig zijn
Het geld dat ik had gekregen, heeft denk ik, twee of drie maanden in een la in de enveloppe liggen wachten op mijn besluit. Ik had die
tijd nodig om te bedenken wat ik er mee wilde gaan doen. “Doe er iets mee dat
je gelukkig maakt.”: had Leonie mij verzocht, dus dacht ik diep na over wat mij
nou eigenlijk gelukkig maakte. En dat in die enerverende tijd. Ontslag krijgen,
scheiden en verhuizen naar België maakte mijn leven extreem turbulent en
creëerde een uitgelezen moment om na te denken over wat gelukkig zijn voor mij
inhield.
Ik was ook toen al dol op reizen. Het alleen onderweg zijn
maakte mij nog steeds bijzonder blij. Eén van de eerste gedachten toen, was
daarom om een tweedehands campertje te kopen van het geld. Toch twijfelde ik.
Het kostte mij veel tijd om er achter te komen dat een auto mij weliswaar in de
gelegenheid stelde onderweg te zijn, maar dat er op dat moment een te onzekere
basis was om de stap te wagen om te gaan reizen. Ik had immers behalve kost en
inwoning, slechts € 500 inkomen per maand en wist niet waar ik van zou kunnen
leven als dat inkomen zou wegvallen als ik zou vertrekken uit mijn avontuur in
België. Eigenlijk is dat achteraf bezien heel vreemd, want er kwam uit de
scheiding een dermate groot bedrag uit de boedelscheiding, dat ik dat best had
kunnen doen.
Duurzaamheid als essentiële waarde
Na verloop van tijd realiseerde ik mij hoe belangrijk
duurzaamheid voor mij was en trouwens nog steeds is. Al heel mijn leven heb ik
keuzes gemaakt op basis van duurzaamheid. Daardoor kocht ik maar weinig
goederen, maar wel goederen die meestal jaren lang meegingen. En als keuzes
tegenvielen, kon ik daar oprecht spijt van hebben.
Duurzaamheid als essentiële waarde stuurt nog steeds mijn
keuzes in zijn algemeenheid en bepaalt ook voor een belangrijke mate de vreugde
die ik aan die keuzes ontleen.
Dat campertje waar ik destijds over nadacht als
bestedingsdoel van de gift, was in mijn ogen niet duurzaam genoeg. Ik realiseer
mij nu, dat dit na een jaar of twintig, wat anders is komen te liggen. Ik zou
immers, als ik op mijn huidige leeftijd een campertje aanschaf, de rest van
mijn leven er mee kunnen doen. Zo beschouwd zou ik het nu wel een duurzame keuze
vinden.
Enfin, uiteindelijk koos ik niet voor een campertje. Na
ampele overwegingen besloot ik om op zoek te gaan naar een gitaar. Een gitaar
immers, kon mij overleven. Een gitaar was zo duurzaam dat zij meer generaties
meekon.
Een gitaar kiezen
Nu ik wist dat ik een gitaar zou gaan kopen, begon er een
sensatie in mij op te borrelen. Ik kende die sensatie. Het was een sterk
verlangen, om naar winkels te gaan om daar op gitaren te gaan spelen. Net als
toen in zeventiger jaren, bij het uitzoeken van mijn eerste kwaliteitsgitaar.
In de winkels kon ik spelen zonder dat ik het als een
optreden ervoer. Daar kon ik zonder faalangst al mijn kunsten laten horen.
Niemand zou kritiek hebben als ik een stuk niet helemaal speelde, of als ik een
fout maakte. Ik was immers alleen de gitaar aan het uitproberen, om te bepalen
welke ik zou kiezen.
Omdat een gitaar bedoeld is voor of stalen, of voor nylon
snaren, moest ik eerst de soort snaren kiezen. Ik wilde die keuze pas maken in
de winkel waar ik de verschillende instrumenten zou gaan proberen. Ik heb door
diverse steden gezworven in weekenden en vrije dagen en in menig
instrumentenwinkel uitvoerig zitten spelen. Ik zie die momenten nu als mijn
geheime optredens.
Op een dag was ik in Amersfoort om daar een winkel te bezoeken die uitsluitend gitaren verkocht. Ik had het als tip gekregen van een kennis die ook gitaar speelde. Het was de winkel van Kees Dee. Daar vond ik toen een enorme collectie van gitaren.
Deze winkel bestaat trouwens nog steeds
en al minstens dertig jaar.
Ik had niet het hele bedrag van de gift meegenomen, maar
ongeveer de helft. Ik zag dat als mijn budget om een goede gitaar te kunnen
vinden. In de winkel van Kees Dee werd ik geholpen door een rustige,
vriendelijke man. Zijn naam ben ik helaas vergeten. Wie weet was het Kees Dee
zelf. Hoe dan ook, ik vertelde hem wat mijn budget was en dat ik nog niet wist
of ik stalen of nylon snaren wilde hebben. Met deze kennis begon hij tussen de
talloze rijen met hangende en staande gitaren door te lopen en kwam al snel met
de eerste twee gitaren aangelopen. Hij bood mij een krukje aan en zette de
gitaren naast mij neer. Er was er één met stalen en één met nylon snaren. Ik begon
te spelen. Ik herinner mij dat ik begon met de gitaar met de stalen snaren. Het
voelde stroef en zwaar om op te spelen en al snel had ik de gitaar met de nylon
snaren op schoot. Ik begon stukken te spelen, ook de moeilijke stukken. De
meesterwerken van Albeniz. Ik was weer bezig met één van mijn geheime
optredens.
In de tussentijd had de winkelbediende nog een stuk of zes a
zeven gitaren naast mij neergezet. Na verloop van tijd had ik een gitaar te
pakken met stalen snaren die opvallend licht bleek te spelen. Dat verleidde mij
om ook liedjes te gaan zingen. Ik zong Simon and Garfunkel en Jim Croce. Het
was een fantastisch ervaring om te doen, maar ook de winkelbediende moet op dat
moment een ingeving hebben gehad……
In het begin keek ik elke keer als ik op een volgend
instrument begon te spelen naar de prijs. Alle gitaren bleven binnen mijn
budget. Na verloop van tijd lette ik niet meer op de prijskaartjes. Ik pakte
gewoon een volgende gitaar en begon direct te spelen. Ik moet zo toch zeker wel
op tien of vijftien verschillende gitaren hebben gespeeld. Na verloop van tijd
begon een man, ik denk dat het een klant was, met mij mee te spelen. Heerlijk
was het om samen zo unplugged te jammen. We zongen en we improviseerden.
Terwijl wij zo lekker aan het jammen waren had de winkelbediende weer wat andere gitaren bij mij neergezet. Op een gegeven moment nam ik weer een andere gitaar op schoot en sloeg een akkoord aan. Wat er op dat moment gebeurde weet ik niet goed te beschrijven. Maar het was alsof ik door de bliksem was getroffen. Een rilling van mijn nek tot aan mijn stuitje gleed over mijn rug. Kippenvel over mijn hele lichaam. De opkomende tranen in mijn ogen. Dat moment is in mijn geheugen gegrift.
Op dat moment wist ik welke gitaar ik zou gaan kopen. Het
was een gitaar met stalen snaren en ik begon op haar te spelen. We zongen nog
een liedje. Maar ik kon er zelfs mijn duivels moeilijke klassieke stukken op
spelen. Op een gitaar met stalen snaren! Dat was voor mij ondenkbaar. Dat
instrument wilde ik hebben. Alleen dát instrument. Maar, …… het was toch nog
niet helemaal beslecht.
Een keuze betalen
Na wat liedjes en klassieke stukken zette ik mijn nieuwe
gitaar op haar standaard en zag ik het prijskaartje dat aan één van de
stemknoppen hing. Het bungelde heen en weer alsof het voorzichtig naar mij
wuifde en wilde zeggen: “Kijk maar niet.” Inderdaad zag ik eerst alleen het
kaartje en niet de prijs. Maar toen, ik weet het nog goed, riep ik naar de
winkelbediende: “Jezus, wat heb je nou gedaan?”
Op het nee schuddende kaartje prijkte een prijsje dat bijna
twee keer zo hoog was als mijn budget. Ik was met stomheid geslagen en zelfs
een soort van boos op de winkelbediende. Hoe kon hij mij dit aandoen. Het was
op dat moment onmogelijk om nog een andere gitaar te kiezen. Moest ik het hele
idee voor nu dan maar afblazen? Gewoon laten betijen en later weer opnieuw de
winkels in? Het was echt een dramatische situatie. Ik vroeg de winkelbediende
nogmaals waarom hij die veel te dure gitaar bij mij had neergezet. Zijn
antwoord was even vleiend als onthutsend. Hij zei namelijk, zo met een schuin
hoofd, licht schouder optrekkend en open handen: “Als je zo gitaar kunt
spelen……?” Er viel een lange stilte.
Het liep tegen sluitingstijd van de winkel. Wat moest ik
doen? Vragen begonnen zich op te dringen. Ging het echt over geld, of stelde ik
mij die vraag alleen om de overschrijding van mijn budget te legitimeren? De
gift was genoeg om de gitaar van mijn droom te kopen, dus wat was het probleem?
Enfin het was een wervelend gevecht in mijn hoofd en hoe lang die strijd
precies geduurd heeft weet ik niet meer, maar ik denk niet meer dan tien
minuten. Ik had immers al besloten dat het mijn gitaar was en hoefde alleen nog
maar af te rekenen.
Nu bleef er nog één ander probleem over. Ik moest vóór
sluitingstijd de andere helft van de prijs ophoesten. Het was immers ondenkbaar
dat ik mijn gitaar daar kon achterlaten en haar pas morgen op te halen. Ik
bedacht een list. Mijn broer Jan woonde toen nog in Apeldoorn en vanaf daar was
het maar een half uurtje rijden naar de winkel van Kees Dee in Amersfoort. Ik
belde hem op en vroeg hem of hij als de gesmeerde bliksem naar mij toe kon
komen om te helpen bij het betalen van mijn nieuwe gitaar. Ik weet nog goed dat
hij totaal niet sprak over de hoogte van het bedrag dat ik van hem nodig had,
maar dat hij wilde weten waar ik was en dat hij onmiddellijk zou komen om mijn
nieuwe gitaar te zien. Dat voelde echt geweldig en vind ik nog steeds een fijne
herinnering.
Jan was voor sluitingstijd in de winkel van Kees Dee. Hij
heeft ook gespeeld op die fantastische gitaar en was onder de indruk. Wij
hebben daarna samen mijn gitaar afgerekend. Ik had die dag mijn nieuwe gitaar
bemachtigd en ik was als een kind zo blij. De gitaarkoffer heeft die hele nacht
op mijn bed gestaan.
De volgende dag heb ik direct het door mijn broer
voorgeschoten bedrag aan hem terugbetaald. Toen was mijn geluksgevoel helemaal
compleet.
Mijn leven met Taylor
Met Taylor op pad
Mijn nieuwe gitaar was een met de hand gebouwde country
gitaar van het merk Taylor. Het was een limited versie van het type 814-CE. Dat
betekent dat er maar één van is gemaakt. Een uniek instrument dus, dat werd
geleverd in een prachtige koffer die speciaal voor haar was gemaakt. De koffer
is van staal en heeft een leren uiterlijk. Als ik op de koffer ga staan kan die
makkelijk mijn gewicht dragen. Mijn Taylor is dus prima beschermd in die
gepantserde koffer.
Ook kreeg ik een draagband meegeleverd. Zo’n band om je
gitaar aan te hangen om staande te kunnen spelen. Die band alleen al was
schitterend. Met een fluwelen gevoel en uitstraling en met de naam Taylor er in
geborduurd.
Naar Nieuwerbrug
Eén van de eerste dagen dat ik Taylor in mijn bezit had,
ging ik met haar naar Nieuwerbrug waar mijn kinderen met mijn aankomende ex Gea
woonde. Ik wilde mijn nieuwe aanwinst laten zien en vooral ook laten horen.
Inmiddels had Taylor mij in beeld en geluid al zoveel inspiratie gegeven dat ik
een eerste melodielijn op haar had gecomponeerd. Gea vond het mooi klinken en
zei dat het best wat kon worden. Ik heb dit stuk nog steeds in mijn voorraad
aan composities zitten.
Verloren band
De eerste maanden was er die onmetelijke verliefdheid. Ik
speelde elke dag op mijn prachtige Taylor en ik maakte de ene na de andere
compositie. Het leek nooit meer over te kunnen gaan. Mijn andere gitaar met de
nylon snaren kwam nog weinig aan bod.
Toch veranderde er iets. Wat precies de reden was kan ik
niet meer reconstrueren, maar er kwam een moment dat het spelen op Taylor naar
de achtergrond verdween. Mijn prioriteiten veranderde dus, maar ik weet niet
meer waarom. Misschien kwam het doordat ik vaak in Italië was bij mijn
toenmalig vriendin Sonia, terwijl Taylor in Nederland bleef. In Italië had ik
wel een Spaanse gitaar met nylon snaren. Ik probeerde in Italië een nieuw leven
op te bouwen. Paste Taylor daar niet meer bij? Ik weet het oprecht niet meer.
Hoe dan ook, er ging iets verloren. Een verloren band
mogelijk. Was het een voorteken dat ik destijds in Londen een staal snarige
gitaar kocht, maar uiteindelijk mijn applaus op het trein perron kreeg terwijl
ik speelde op de gitaar van Guus met nylon snaren? Of kreeg ik geen band met
Taylor, omdat ik haar had gekocht van een gift waar ik niet over mocht spreken
met anderen? Het heeft altijd wel een beetje aan mij geknaagd.
Het zullen vragen blijven zonder antwoorden. Mijn leven met
Taylor heeft dus maar kort geduurd. Ik denk zo’n twee a drie jaar. Toch ben ik
haar altijd aantrekkelijk blijven vinden en heb haar gehouden. En ik vind haar
nog steeds een prachtig instrument.
Inspiratie
Taylor bracht mij wat ik nodig had. Inspiratie om een
volgende stap te doen in het kunnen componeren van mijn eigen muziek. Dit had
puur te maken met haar geluid en haar diepe, volle geluid. Het geluid van
Taylor, bracht mij in beroering. Ik hoorde nieuwe geluiden. Ik voelde nieuwe
frequenties. Het was sprankelend, het was loep zuiver. Een geweldig instrument
waarvan het geluid mijn oren streelde en mijn ziel opende.
Het klinkt tegenstrijdig en is dat ook, maar toch kreeg ik,
ondanks die inspiratie die Taylor mij schonk, niet echt een band met haar. Een
band zoals ik die wel met de gitaren met nylon snaren kreeg en nog steeds heb
met de gitaar die ik van mijn broer Jan kreeg in het jaar 2004.
Het blijft raadselachtig voor mij, maar ik heb er inmiddels
wel vrede mee.
Recente keuzes in mijn leven
Emigreren
Recent is er weer veel veranderd. Ik maakte opnieuw forse keuzes
in mijn leven. Zo ben ik in het jaar 2017 geëmigreerd naar Malta. Mijn diepe
verlangen naar warmte en licht was ontembaar. Een lang gekoesterde wens ging
uiteindelijk in vervulling.
Ik beëindigde mijn bedrijf, verkocht mijn huis en gaf
nagenoeg mijn volledige inboedel aan een kringloop winkel. Dit was een geweldig
gevoel. Een gevoel van verlichting.
Minimalisme
In Malta werd dit verlichte gevoel versterkt. Het werd
duidelijk dat ik minder kleren nodig had vanwege het warme klimaat. Verder
bleek dat de huurhuizen in Malta volledig zijn uitgerust. Dat wil zeggen
gestoffeerd, gemeubileerd en ook de keuken en badkamer zijn compleet uitgerust.
Ik hoefde dus niets aan te schaffen en er ontwikkelde zich
een minimalistische levensstijl in mij. Mijn bezit bestaat nu uit een scooter,
een gitaar en vijf a zes grote boodschappentassen. Maar ook het gebruik van
gas, water en elektriciteit heb ik drastisch verlaagd. Ik leef van een inkomen
van ruim minder dan modaal en spaar maandelijks toch € 100. Zelfs dan heb ik
nog niet mijn hele inkomen uitgegeven.
Voor mijn gevoel realiseer ik echt mijn minimalisme doelen.
Afstand van Taylor
Door mijn streven naar zo min mogelijk bezit, kwam
regelmatig ook Taylor in mijn gedachten. Ik speelde al jaren niet meer op haar.
Zij stond daar maar en elke keer als ik weer verhuisde – al vijftien keer – ging
zij uiteraard weer mee. Enige tijd geleden besloot ik dat ik afstand van Taylor
wilde doen.
Ik dacht haar te gaan verkopen en plaatste dat idee op
Facebook. De eerste reactie was van mijn dochter, die mij bijna onmiddellijk
een whatsApp bericht stuurde waarin zij te kennen gaf het heel erg jammer te
vinden als ik Taylor zou verkopen en dat zij Taylor wel wilde hebben. Uiteraard
heb ik toen besloten mijn idee nog eens te heroverwegen. Na één of twee weken
nam ik een besluit. Ik besloot Taylor niet te verkopen. Zij zou mijn
eigendom blijven, maar in het bezit van mijn kinderen komen. Mignon zou Taylor in
eerste instantie onder haar hoede gaan nemen.
Mignon en ik maakte wat afspraken over mijn afstand van
Taylor. Ik heb die apart vermeld in een soort van intentieverklaring. Deze heb
ik behalve aan Mignon, ook gegeven aan Tim en Milène.
Terugkerende thema’s
Nu ik heb opgeschreven hoe mijn leven met gitaar verliep en
nu ik weet dat Taylor in goede handen is, geeft mij dat een fijn gevoel. Om dit
hele verhaal op te schrijven dwong mij diep te graven in mijn geheugen. Veel details
kwamen al gravend terug en sommige details herinner ik mij mogelijk niet meer
precies. Het verhaal is voor mij nu in elk geval klaar, want de grote lijn is
glashelder geworden. Ik ontdekte tijdens het schrijven dat er een aantal
terugkerende thema’s is te vinden in mijn verhaal.
Plankenkoorts
Ik wil mijn gitaarspel heel
graag ten gehore brengen, maar durf het eigenlijk niet. Mijn faalangst en perfectionisme zijn de
reden daarvan. Toch heb ik veel optredens gedaan. Ik speelde solo in diverse kerken,
nam deel aan jamsessions in bars en heb meegedaan aan talentenjachten. Maar
telkens was er weer die verdomde plankenkoorts. Je verliest er minstens de
helft van je technische vaardigheden door. Vreselijk vond ik het. Wat is dat
toch? Ik kreeg het ene na het andere compliment en nog steeds is het optreden
voor publiek een spannende sensatie.
Ik vond in de loop der jaren
wel een manier om mijn gitaarspel ten gehore te brengen met nauwelijks plankenkoorts.
Ik creëerde mijn zogenaamde “Geheime optredens.” Ik schreef in dit verhaal over
mijn bezoek aan talloze winkels om een gitaar uit te zoeken. Maar ik ben zelfs
heel af en toe in gitaarwinkels geweest om heerlijk te zitten spelen en
beluisterd te worden, terwijl ik helemaal niet van plan was om een gitaar aan
te schaffen. Misschien was mijn ultieme optreden wel wat er gebeurde op dat
Engels perron waar ik over schreef. Wat een sensatie om al die mensen om je
heen te zien staan terwijl ik dat niet eens in de gaten had en waarschijnlijk
daarom de sterren van de hemel speelde.
Nylon of stalen snaren
In mijn verhaal ontdekte ik dat ik diverse keren schreef
over het kiezen voor een gitaar met nylon snaren of met stalen snaren. Twee
keer in mijn leven kocht ik een gitaar met stalen snaren en vijf keer een
gitaar met nylon snaren.
Mijn ovatie op het perron in Engeland kreeg ik toen ik
speelde op een gitaar met nylon snaren. Nota bene de gitaar van mijn vriend
Guus, terwijl ik kort daarvoor een gitaar met stalen snaren had gekocht. Ik
kocht Taylor met stalen snaren, maar kreeg er niet een echte band mee.
Ik ben inmiddels zo ver om te accepteren dat ik het liefst
op gitaren met nylon snaren speel. Het heeft dan wel ongeveer een halve eeuw
geduurd, maar ik heb het nu dan toch maar eens toegegeven en opgeschreven.
Tweemaal een gift
Al twee keer in mijn leven kreeg ik, geheel onverwachts en
absoluut om niet, een gift. Tweemaal een gift. Waarom was dat? Van mijn broer
Jan kreeg ik een gitaar. Zomaar met de mededeling dat ik haar mocht hebben.
Daarna kreeg ik geld van Leonie en tante Thea. En Leonie was zelfs niet eens directe familie.
Het is en blijft voor mij iets onvatbaars. Iets dat ik steeds
probeer te begrijpen, maar waarvan ik eigenlijk wel weet dat die giften slechts
boodschappen zijn die ik moet leren verstaan.
Licht en warmte
De gitaar is afkomstig uit de streken rond de evenaar. In
het warme zuiden. Van kinds af aan werd ik geraakt door licht en warmte. Het
mediteraanse in Europa. Het temperament van de mensen. De passie en de emoties.
De smaak van het eten en het drinken. Alles, maar dan ook werkelijk alles is
intensiever en tastbaarder.
Met mijn ouders gingen wij al op vakantie in Italië. Maar
ook zelf trok ik op mijn eerste vakantie die ik zonder mijn ouders ondernam
naar Zuid Engeland. Guus studeerde Engels, ik wilde naar het zuiden. Daarom
werd het Zuid Engeland.
Toen ik in 2009 naar Italië vanwege mijn vriendin Sonia,
veel in Italië was, doofde mijn inspiratie voor de gitaar en voor de muziek in
zijn algemeenheid. Waarom gebeurde dat, vroeg ik mij af. Ontbrak het aan een
helder perspectief? Zag ik onvoldoende uitzicht op ontwikkeling van mijzelf en
van mijn relatie? Het was waarschijnlijk een combinatie van al deze dingen.
Toch blijven het licht en de
warmte mij trekken. Ik ben immers al weer vier jaar geleden geëmigreerd naar Malta.
Aldaar besloot ik afstand te doen van Taylor.
Donker blauw fluweel
Recent vloog ik daarom met Taylor naar Nederland om haar bij
Mignon thuis achter te laten. Het grappige was, dat toen wij de koffer van
Taylor bij Mignon thuis open maakte, er een blauw fluwelen zakje tevoorschijn
kwam waarin een steen zat waar een tijgervoet print op stond. Mignon had mij dat
als jong kind gegeven. Zij zei toen tegen mij dat het geluk zou brengen. Ik was
vergeten dat ik dat kadootje van haar destijds in de gitaarkoffer van Taylor
had gestopt.
En weet je wat ik nou zo mooi vind? Dat blauwe
fluweelachtige zakje heeft dezelfde kleur en is van hetzelfde soort materiaal
gemaakt als de draagband van Taylor.
Taylor is nu bij Mignon, maar het blauwe, fluwelen zakje met
mooie steen met tijgervoet print, zit in mijn tas en ik zal haar altijd bij mij
dragen.
Heeft Taylor mij gelukkig gemaakt?
De slotvraag in dit verhaal is: “Heeft Taylor mij gelukkig
gemaakt?” Immers Mignon gaf mij een steen bedoeld om mij geluk te brengen en
Leonie vroeg mij destijds iets met de gift te doen dat mij gelukkig zou maken.
Ik ben gelukkig te mogen leven met gitaar. Taylor heeft mij
gelukkig gemaakt omdat zij mijn talent verrijkt heeft door haar bijzondere
geluid. Haar tragedie is dat ik de inspiratie die zij mij gaf om eigen
composities te maken, nu gebruik op andere gitaren. Taylor zal nieuwe gedreven
mensen ontmoeten die zij zal bewegen nieuwe geluiden te horen en nieuwe keuzes
te maken.
©
TrefMij - december 2020
there are more patterns;
ReplyDeletea, the everlasting me/I theme
b meeting instead of connecting; utilitarian mode prevails
c.money - looking for financial safety, forgetting the mentioned heaps of money (like the early pensions and the results from owning houses and work benefits)
Thanks for your respond. Who are you? Would you like to chat about it?
DeleteIk ben iedere keer weer bewonderd en verwonderd welke talenten iemand heeft. Dit heb jij heel mooi en muzikaal in woord gepend.
ReplyDeleteHi Catherine Boone,
ReplyDeleteDank je wel Catherine, voor je mooie reactie. Het verhaal komt uit mijn hart, en dat pent lekker.
Het ga je goed.
Groet van Mark
Wat zal je nu blij zijn dat je Taylor niet verkocht hebt maar overgedragen.
ReplyDeleteSterkte met het verlies van je broer Jan.