Roomse rebel

[Available in English]

Naar de kerk

Ik heb mij er flink tegen verzet, maar ben Rooms Katholiek opgevoed. In de 60-tiger en 70-tiger jaren betekende dat vooral naar de kerk gaan. Minimaal 1 keer per week. Dat was belangrijk voor de sociale acceptatie, maar deze roomse rebel vond dat niet nodig.

Ik wilde niet naar de kerk, maar werd er aan mijn oor heen gesleept. Ik bedacht een strategie. Liep vrijwillig mee naar de kerk, maar vertrok direct na aanvang van de dienst. Geen hond die de confrontatie met mij in de kerk durfde aan te gaan…. Achteraf gaf dat natuurlijk wel gedoe, maar dat was te overzien. Bovendien werd het regiem er milder door. 

Vroeger en nu

Vroeger was ik uitgesproken ongelovig en fel tegen gelovigen. Nu een onuitgesproken twijfelaar en milder, zolang op de waarheid geen patent wordt geclaimd. Vroeger moest ik geloven in de unieke waarheid van anderen, maar deed dat niet. Nu wens ik alle gelovigen mijn verlichting en voortschrijdend inzicht.

Vroeger wilde ik niet naar de kerk, maar moest. Nu is de kerkgang gemarginaliseerd. Van 1 of 2 keer per week naar alleen met Pasen en Kerstmis. Kerkgebouwen sluiten, of worden omgebouwd tot appartementen. 

Mijn kerkgang

En hoe zit het met mijn kerkgang? Waar ik ook ben, ik kan geen kerk voorbij lopen, zonder even naar binnen te willen. In Malta vind je ook talloze kapelletjes, dagelijks voorzien van verse bloemen. Je kan hier een jaar lang elke dag een andere kerk bezoeken. Dat laatste doe ik niet, maar de kerk in Malta vind ik wel een bijzondere plek, waar ik telkens weer word verrast. 

Tijd voor een anekdote over het waarom…..

===============================

Een open deur

Goedgelovig als ik ben bedacht ik me weer eens geen moment toen ik zag dat ook de deur van deze kerk open stond. Heerlijk dat je hier in bijna alle kerken naar binnen mag, je er niet voor hoeft te betalen en vooral ook omdat het altijd prachtige en serene ruimtes zijn. Soms is er zelfs een mis gaande en stoort het niemand dat je dan even binnen piept. Eenmaal binnen worden al mijn zintuigen geprikkeld. 

De ontmoeting

Dan zie ik een deur op een kiertje staan. Een bijna vergaan bordje lijkt bedoeld om de toegang tot die ruimte te ontzeggen, maar het is onleesbaar genoeg om toch naar binnen te gaan. Het blijkt de sacristie. Mooie eiken houten banken, grote schilderijen en hoge kasten met rijk gekleurde kazuifels. 

Ik schrik als ik plotseling een oude, tengere man zie staan. Hij drinkt koffie, of thee misschien. Ik denk: “……. betrapt!!” 

Maar zonder enig verwijt zegt hij: “Goede middag. Kom even zitten. Ik kan je geen koffie aanbieden, maar had wel wijn gehad, als je eerder was gekomen, maar helaas ik moet zo weg”. 

Hij blijkt de koster en heeft allerlei vragen. Hij wil ook graag weten wat ik hier doe. We wisselen open van gedachten. 

Deze open kerken en vriendelijke mensen voelen zo warm en je voelt je welkom in dit toch al zo zonnige eiland. 

Bijzonder afscheid

Na onze ontmoeting van een kwartiertje zet hij zijn inmiddels lege kopje neer, geeft mij een hand en zegt glimlachend: “Jammer, maar ik moet nu echt gaan.” Terwijl hij verdwijnt door de verboden deur, hoor ik hem nog zeggen: “Doe jij die deur dicht als je weggaat?”

Heerlijk: vroeger aan mijn oor naar de kerk gesleept, nu een gesprek met de koster in de sacristie.

© TrefMij juli 2020 (heruitgegeven)