Ontzien is meer dan ontzag

Wij gaan los op elkaar in sociale media om onze eigen ideeën en meningen te willen spuien. Het is veelal ongenuanceerd tieren en blaten. Veilig verscholen achter een beeldscherm en een toetsenbord. Niet lezen, maar schrijven. Niet luisteren, maar praten. Geen hoor en geen wederhoor. Het voelt als een uitlaat van boosheid. Niet op zoek naar de nuance, of naar wat de ander vindt. Het gaat er zelfs niet om wat men vindt, maar het lijkt belangrijker om wat te mogen vinden.

De anonimiteit waar achter men zich verschuilt, maakt het niet minder ernstig. Wel vind ik het nogal een sneu beeld, als ik mij voorstel hoe iemand ergens in een kamertje zijn of haar frustraties zit in te toetsen. Ongezien, zonder identiteit, alleen om er bij te willen horen, ach ja, …

Maar de anonimiteit is kennelijk geen voorwaarde voor het gedrag. Een praatje dat ik maak met degene aan de kassa lijkt soms ongewenst, of blijft in kilte onbeantwoord. Het aanbieden van een handje hulp, wordt soms beantwoord met een stuurse blik. Men straalt uit het allemaal zelf wel te kunnen.

Met de ontmoeting in de openbare ruimte is de anonimiteit echter onhoudbaar, maar de afstandelijkheid des te voelbaar. Dus geen tieren en blaten zoals achter het toetsenbord, maar ook in de publieke ruimte is minder onderlinge warmte te bespeuren.

En het lijkt erger te worden. Kijk eens naar de houding van mensen tegenover ambulance personeel, politieagenten, brandweer lieden, mensen in het onderwijs en in de zorg, en nu ook weer de dokters assistentes. Wat een ernstige ontwikkeling. Waar gaat dit heen? Waar stopt dit?

Het gebrek aan verbinding en betrokkenheid in de samenleving wordt meer en meer evident. Waar is het respect en ontzag voor elkaar? Met name ook naar die mensen waarvan verwacht mag worden dat zij vanwege hun professie de leiding nemen en die keuzes maken waar wij op mogen durven te vertrouwen. Van onze samenleving zou verwacht mogen worden dat wij deze mensen niet alleen vertrouwen, maar ook ontzien als zij niet de keuzes maken die wij als individu zouden maken, of als zij een foute keuze maken.

Het gaat dus niet alleen om respect en ontzag voor elkaar, maar vooral ook om het ontzien van elkaar.

Ontzien van elkaar is een hogere waarde dan het hebben van ontzag voor elkaar.

Ontzag heb ik voor diegenen die bewezen hebben goed te zijn en goed te doen.

Ontzien doe ik een ieder door ruimte te geven voor het maken van fouten, of het hebben van een andere mening.

Wij moeten ons meer bewust zijn dat wij elkaar nodig hebben. Meer er op durven vertrouwen dat wij het beste voor elkaar willen. Laten wij ons niet tegen elkaar laten opzetten door onwrikbare meningen. Het schofferen en imponeren van elkaar is net zo erg als zinloos geweld. Ik ken ook niemand die daar voorstander van is.

Wij zijn onderdeel van een samenleving. We moeten het samen doen. Heb ontzag voor elkaar, kom uit die individuele anonimiteit.

Zie elkaar en ontzie elkaar.

© TrefMij 12 maart 2019