13 July 2020

Zonsondergang


Naar het strand

Geen idee wanneer het was, maar op een middag besloot ik met mijn oudste dochter - ze zal rond 5 jaar zijn geweest - naar het strand van Scheveningen te gaan. Zandkastelen bouwen en kanalen graven. Water en zand, zij en ik krijgen er nooit genoeg van.

Het moet aan het begin van de avond zijn geweest. De zon begon zich al te verontschuldigen en zakte langzaam maar zeker naar de kim. Ik wilde haar de zonsondergang laten zien. En tja, in Nederland gaat de zon in de zomer pas onder ruim na kinderbedtijd. Daarom probeerde ik tijd te winnen. 

Patat

Patat! Dacht ik, daar is ze dol op. Dat gaf mij extra tijd. Al snel zaten we met zijn tweetjes op een bankje op de Scheveningse boulevard. Tussen ons in stond een bakje met patat. Eén was voldoende. Plotseling verscheen er ogenschijnlijk uit het niets een enorme meeuw. En nog voor dat ik door had wat er gebeurde, verdween het enorme dier richting het strand met in zijn snavel het bakje. De patat viel er natuurlijk uit en het feestmaal kon beginnen. Tientallen meeuwen begonnen de boulevard te reinigen. En het bakje? Die liet de dief vallen en die heb ik zelf maar in een prullenmand gegooid.

Pruillipjes

……. dan mijn dochter. Ach, zij keek naar mij, ik naar haar. De verbijstering straalde van haar af. Ik zag pruillipjes zwellen. Nog voor dat die konden doorgroeien naar een huilbui, ging ik op mijn hurken voor haar zitten en legde mijn rechtopstaande wijsvinger over mijn lippen en zei: “sssst”. Daarna pakte ik haar handje en ging rechtop staan. Kom op, zei ik, we halen gewoon een nieuwe! Dit keer waren wij op onze hoede en de meeuwen kansloos.

Als het licht uit gaat

Inmiddels raakte de zon bijna de zee en waren wij op het strand gaan zitten. Zij was op mijn schoot. Het water raakte ons net niet. Kijk eens naar de zon, zei ik. Hij raakt bijna de zee. Wat denk je dat er dan gebeurt? Ze keek mij vragend aan. Ik legde uit dat de zon een vuurbal is, die overdag warmte en licht geeft en in de nacht in de zee verdwijnt. Dat dan het licht uit gaat.
Dat gebeurt heel ver weg, zei ik. Kijk maar, daar.  En weet je, toch kan je - als je heel erg stil bent en heel goed luistert - het horen als de zon de zee raakt. Weet je wat je dan hoort? Opnieuw die dag legde ik mijn rechtopstaande wijsvinger over mijn lippen: “sssst.” Ja dat is het geluid dat je dan hoort? Het sist een beetje. Zij keek afwisselend naar mij en naar de zon. 

En toen was het zo ver…….. Plotseling gingen haar oogjes verder open. Ze keek me aan met die grote kijkers en stak haar wijsvingertje op…. Ik was ontroerd.

Zou ze het nog geloven? Nee, natuurlijk niet. Misschien is het wèl zo dat ze zou willen dat het waar was.


© TrefMij juli 2020

2 comments:

  1. Schitterend en ontroerend.

    ReplyDelete
    Replies
    1. Goed te lezen dat het je raakt....... Dank je (onbekende) voor je fijne commentaar.

      Delete

COMMENTS TO: trefmij@gmail.com