Ontluikende lente

In de winter wil ik niets meer willen,

Maar mag ik alles kunnen zijn.

Mag ik verwachtingen angstig stillen

Ook al voel ik toch die pijn.

In de winter mag ik ledigheid omarmen,

Aan niets hoef ik te voldoen.

Niets presteren is ook een charme

Als ik ‘t gretig toch wil doen.

In de winter herken ik mijn oude traan,

Waarvan ik de leerschool ben vergeten.

Wetend dat ‘t heden blijft bestaan,

Uit de toekomst en mijn verleden.

In de winter hoef ik niets te bewijzen

Te leven lijkt zonder doel.

Toch kan ik elk moment verrijzen,

Uit mijn winterse, koude stoel.

Want is dit hoe ik wil leven

Is dit wel wat ik wil?

Is dat een zinnig streven?

Ik weet het antwoord wel, ‘t is nog zo pril.

De winter doet mijn ik vervagen,

Muziek en tekst verstillen

Wat kan in mij nog leven blazen?

Het lentelicht zou ik wel willen.

In de winter voor mijn zwaktes bang,

Maar ook mijn kracht heb ik te vrezen,

Als ik huiverend naar uniek zijn verlang,

En om als kunstenaar te worden geprezen.

In de winter niets creëren noch iets delen.

Mijn creaties die verzanden,

Navelstaren zal mij niet helen,

Noch een koude stoel om op te stranden.

Dat laat ik niet gebeuren.

Ik zal schrijven en verzinnen

In alle geuren en in kleuren

Ik zal mijn creaties blijven minnen.

Tekst en klank als regenbogen.

Met mijn kop tot kunst verheven,

Muziek en zang en dialogen.

Ik wil weer spelen in mijn leven.

Lieve lente, ik wil met jou

Mijn winterslaap verdrijven.

Met jouw ontluikend licht, achter duister en berouw

De liefde voor wie me lief is beklijven.

Mijn leven als een opzienbarend schouwtoneel.

Waarin ik je weer wil treffen, ontmoeten en diep raken.

Kom dichterbij en vind alles wat ik met je deel

Lees mij, hoor mij, tref mij, wees mijn baken.

© Markant / TrefMij maart 2023

reageer op: info@trefmij.nl